Pepe de egel (Marja)

Van het weekend was Fons met de oudste een stukje aan het rijden, toen ze op de weg een egeltje zagen, die het asfalt aan het likken was en zich verder niet verrroerde. Nu weten wij niet zo gek veel van dieren, maar wat wel duidelijk was, was dat dit geen natuurlijk gedrag was.
Dus B. bleef bij de egel, terwijl Fons een doos en de auto ging halen.

Daarna zijn ze doorgereden naar de dierenarts. Het arme beestje was ondervoed en had last van mijt. Nadat hij wat medicijnen had gekregen , hebben we hem meegenomen naar huis.  Gelukkig hebben we in de familie iemand die een egel als huisdier heeft, dus we hadden al snel een hulplijn die ons van alles kon vertellen over egelvoer en meer.

We zijn met Pepe aan de slag gegaan. in de tea tree oil gezet, doos gevuld met bladeren, kattevoer gegeven, schoteltje water erbij en dan maar heel hard hopen. Hij stonk verschrikkelijk, waarschijnlijk ten gevolge van de mijt. Daardoor was hij ook zijn stekeltjes aan het verliezen. Maar of het nu e kou is geweest, of dat hij te ziek is, weten we niet, maar hij leek wel in winterslaap gegaan. Dat zou op zich logisch zijn, omdat het bijna winter is. Maar met het gewicht wat hij nu heeft, gaat Pepe dat niet overleven. Dus ik zit nu thuis, Pepe in een doos voor de kachel die op drie staat in de hoop, dat we hem uit de winterslaap kunnen halen. Als dat niet lukt, is hij toch zieker dan we dachten en houdt het leven van Pepe op..... En hoe gaan we dat aan de kinderen vertellen?

Mijn ultra moderne poging om pepe op te warmen  (beter dan de magnetron dacht ik zo...)

De kinderen hebben al "get well pepe" tekeningen voor hem gemaakt, ze aaien hem regelmatig, praten tegen hem, zingen liedjes....pfffrt....

Ik vrees, dat we een rouwbegeleidings traject ingaan over een paar dagen. Met begrafenis, sprekers, koffie en cake, om het verhaal compleet te maken. Wat de kinderen niet weten, is dat ik hier al meerdere doden heb gehad. Kleine vogeltjes, die uit het nest waren gevallen, heb ik snel een betere plek gegeven dan in het gras voor de deur. Oudere vogels, die massaal leken te sterven in het voorjaar, heb ik ook een beetje uit het zicht van de kinderen weten te houden. En toen er een vogel een huis binnenvloog waar we op visite waren en dat arme beestje zich letterlijk tegen de ramen te pletter vloog, hebben we die netjes begraven met zijn koppie boven de aarde, zodat hij nog een beetje kon genieten van de zon.

Niets in het leven is zo zeker als de dood heb ik ooit ergens gelezen, maar dat maaket het er niet makkelijker op zeg!


Nu hebben we in de tuin nog drie aanloopkippen rondlopen. Ik hoop echt vanuit mijn tenen, dat de katten die niet te pakken krijgen, want dan is de cake niet aan te slepen! Ook die worden namelijk vertroeteld met brood, verse appels uit de bomen, een gesprekje op zijn tijd en meer...
Hoort allemaal  bij het leven, maar makkelijk is anders!