Fijne kerstdagen!

Na de dramatische november maand ( wat weer betreft dan) hebben we de afgelopen weken ineens zomerweer!

Hier in ons deel van NZ houdt dat in, dat we een paar dagen heerlijk warm/heet weer hebben, afgewisseld met een paar dagen regen. Eigenlijk erg lekker dus. En omdat het altijd afkoeld als de zon ondergaat, is slapen voor de grote mensen vrij aangenaam. Geen muggen, redelijk koel in de slaapkamer. Alleen die sandflies he.... daar moeten ze toch echt iets voor uitvinden.


Gisteravond was het kerstavond. En dan is traditiegetrouw de kerstparade in Tapanui. De kerstmuziek schalt door de straten, er is een bbq ( natuurlijk) , de kerstman komt aan in het dorp en dan is er natuurlijk de optocht. Iedereen die wil kan meedoen. Kinderen lopen verkleed mee, lopend of op een versierde fiets. De brandweer doet mee met oude en nieuwe wagens, de ambulance is er en dan nog zo'n beetje alles wat er aan bedrijven en gemeenschappen  in Tapanui is: de kinderopvang, playcentre, transportbedrijven ( 4 vrachtwagens sterk, keurig opgepoetst),  de dansende tractors, een heuse stoomtractor, iedereen die een oude auto heeft..... Vorig jaar waren we er ook bij. We waren toen een half jaar in Tapanui en alles voelde nog een beetje onwennig.
Dit jaar voelde het al meer als "thuis". We kennen nu meer mensen die we groetten, we hadden wat aanspraak.
En de zon scheen.... iedereen in een t-shirt in vakantiesferen. Dat maakt toch dat het een hele leuke gebeurtenis is.

Maar ondanks de muziek had ik er niet echt een kerstgevoel bij. Ik heb jaren geleefd in een kersttijd waarin het koud, nat en donker was. Waar de lichtjes in de boom om 4 uur 's middags aangingen omdat het donker was en waar ik ze 's morgens vroeg aanzette omdat het de kamer zo mooi romantisch oplichtte. Nu hebben we net de langste dag gehad en moet ik wachten tot 22:30 wil ik kunnen genieten van datzelfde gevoel. Maar als het dan 24 graden is in huis is dat toch weer niet helemaal hetzelfde.

De ouders van een kennis wilden dit jaar een Europese kerst vieren. De bedoeling is, dat de gordijnen dicht gaan, zodat het lekker donker is in huis. Dan gaat de openhaard aan, de kalkoen komt op tafel ( gevuld en wel), vergezeld met dikke plakken ham, aardappelpureen en kerstcake als toetje. De dochter  ( volwassen vrouw) had een blik op de weersverwachting geworpen en gezegd, dat zij met haar voeten in de rivier zou zitten en dat de  ham wel naar buiten gebracht kon worden. Want om bij 30 graden de openhaard aan te steken.....

Wij vertrekken zo naar Alexandra, waar we gaan camperen op een prive camping ( dat is de tuin van vrienden van ons). Nu zitten wij niet zo ruim in onze campeerspullen ( twee slaapzakken en een lek luchtbed is alles wat we hebben), maar gelukkig hebben zij een tent waar we gebruik van mogen maken. We gaan bbq-en, tapas eten en erg genieten van de vakantie, het mooie weer en de eigenaars van de camping.

Voor nu wensen we iedereen een fijne kerst toe en de allerbeste wensen voor 2015!

Kiwi humor?

Over de gehele wereld is het in oktober borstkanker-bewustwordingsmaand geweest.
Nu kun je op verschillende manieren aandacht vragen voor dit bijzondere onderwerp. Denk aan tijdschriften, lintjes, ringen, versieringen, sieraden, haarspeldjes etc.

Maar wij zitten hier in Tapanui tussen de boeren en de boeren doen dat op een manier die beter bij hun manier van leven past.

En dan krijg je dus dit langs de snelweg:

Althans, ik ben er vanuit gegaan dat hij/zij dit gedaan heeft voor dit doel. Maar misschien heb ik het helemaal mis en is dit een vorm van kunstzinnige uiting die de eigenaar in zichzelf heeft gevonden zo tijdens het melken.

Of misschien was het groene plastic gewoon even op en besloot hij het gras in roze te verpakken. Of misschien zat zijn vrouw te zeuren dat dat eeuwige groene plastic zo begon te vervelen ze toe was aan iets nieuws, iets met een moderne twist.

Ik weet het niet, maar het zorgt ervoor dat ik op weg naar huis altijd even moet glimlachen als ik deze stapel zie. Want van gras wordt hier melk gemaakt, dus hoe toepasselijk is het om dat op deze manier neer te zetten.

Of zou de boer op deze wijze willen duidelijk maken dat  voor hem vrouwen net koeien zijn.......

Taai taai recept voor de liefhebber!

Iemand vroeg me onlangs hoe het nu was afgelopen met mijn taai taai avontuur. Ik kan met veel plezier melden, dat wij al enige tijd heerlijke taai eten thuis!

Het recept uitvogelen en dan maar gewoon een stuk of 20 keer maken heeft dan toch uiteindelijk zo zijn vruchten afgeworpen.

Ik zal het recept met jullie delen, voor het geval jullie in jullie ineens een enorme trek krijgen in  verse taai en de geheime voorraad net de avond ervoor is opgemaakt.

Ingredienten:
90 gr bruine suiker ( ik gebruik dark cane sugar, donkere basterdsuiker)
250 gr heldere honing
125 ml water

350 gr roggemeel ( de roggebloem is te grof, het meel is lekker fijn van structuur)
150 high grade flour ( bloem, maar dan wat hoger in proteine. Ik denk dat gewone bloem volstaat)
1/2 tl zout
50 gr  witte basterdsuiker
18 gr bakpoeder
3 ruime tl anijspoeder.

Doe de bruine suiker, honing en water in een pannetje en breng het langzaam aan de kook.
Doe intussen alle overige ingredienten in een beslagkom ( ik hou van mijn kitchen aid, maar dan van het merk Kenwood...) en meng het door elkaar.

Zodra het vocht kookt bij de droge ingredienten gieten en dan met de deeghaak ca 3-5 minuten doorkneden.
Wikkel de bal ( zeer kleverig deeg, mijn kinderen zijn er dol op!) in plastic folie en doe het in een luchtdichte container. En dan wacht je een dag of wat, zodat de smaken lekker kunnen intrekken. Ikzelf zet het weg in mijn voorraadkast, daar is het redelijk koel.

Verwarm de oven voor op 180 graden. Bestuif het werkblad met bloem en rol het deeg uit tot een lap met een dikte van ca 1/2 -1 cm. Ik hou van dikke taai, maar een cm was voor mij net iets te dik.
Je kunt er vormpjes van maken als je in een crea bui bent. Ik steek de taai uit met een gewone vierkante koekvorm, zodat ze straks heel economisch gestapeld kunnen worden in mijn rechthoekige trommel: efficientie voor alles, nietwaar ?

Bestrijk de taai taai met melk ( ik gebruik verse melk van de boerderij, is vast HET geheime ingredient) en laat ze in ca 12 minuten gaar bakken. Zodra ze uit de oven komen meteen in aluminiumfolie wikkelen, zodat ze lekker zacht blijven. Dan in de folie in de trommel en daar laten afkoelen.

Het allergrootste nadeel vind ik, dat je moet wachten om het deeg te laten rusten. Maar uiteindelijk heb je dan ook wat! Ik heb ook geprobeerd om zo echte pepernoten te maken. Ietsje korter bakken en dan .... eten maar!

... ze zijn toch sneller op dan je denkt.....

Beroemd over de gehele wereld!

Afgelopen zaterdag ben ik naar een plek geweest waar geen foto's gemaakt mogen worden, heb ik iets ondertekend waarin staat dat ik geheimhouding heb en moest ik beloven stil te zijn op de sociale media. Heb ik allemaal keurig gedaan.

Maar als er dan vervolgens een bericht in de kranten verschijnt, maar ik het wel daar over hebben, nietwaar?

Er wordt een nieuwe Disney film gemaakt. Hij wordt gefilmd in NZ. De bay of Plenty is een van de locaties, maar ons kleine dorp Tapanui ook! Het gaat om een remake van Pete's dragon, een film uit 1977. In het NL heet hij Elliot de draak. ik wilde bijna zeggen dat ik nog delen van de film kon herinneren, maar dan zou maar weer eens blijken dat ik echt al aan de wat... eh.... rijpere kant ben om zo maar eens te zeggen.
Maar nu ik er over nadenk... volgens mij was mijn zusje mee ( geboren in 1979) en heb ik dus een latere uitzending gezien.  Want natuurlijk was ik veel te jong om hem zelf meteen in 1979 in de bioscoop te zien!

In ieder geval zijn de mensen van de film hier al een paar keer komen kijken. Ze gaan in het dorp zelf filmen ( het moet doorgaan voor een ouderwets Amerikaans dorp, dus zo achtergesteld met de rest van de wereld ziet het er hier dus uit in de ogen van de Amerikanen ; wake up call!).
Even buiten het dorp licht een oude, verlaten houtzagerij die ze ook gaan gebruiken als film locatie.

De weken dat ze hier gaan filmen verblijft de crew hier in het dorp. Er was een oproep gedaan, wie er mensen kon huisvesten, zijn caravan beschikbaar kon stellen of eventueel hun huis kon verhuren voor die periode. Stel je voor; Tapanui zou zomaar ineens twee keer zoveel inwoners hebben! Dat zou wel even wennen zijn zeg!


Overal in de omgeving werd er geadverteerd; de filmers zijn op zoek naar extra's. Dat zijn mensen die geen tekst hebben en mooi het beeld kunnen vullen door er doorheen te lopen, rennen etc.
Dus wij zijn gezellig met zijn allen naar het community centre gegaan en hebben daar auditie gedaan. Dat was natuurlijk heel geheimzinnig allemaal: formulier invullen ( ik zeg niet wat er allemaal op stond, want dat mag niet), foto maken en klaar.

In totaal hebben er ruim 500 mensen auditie gedaan. Dan wordt de kans toch wel groot, dat je zomaar wordt uitgenodigd. Ik kan op korte termijn vrij nemen van mijn werk, ook een groot plus. Fons daarentegen..... tsja jongen, dat is het nadeel van de enige dokter zijn! Want je kunt natuurlijk niet 's morgens alle zieke mensen afzeggen omdat je een draaidag hebt. Kun je gewoon niet maken, toch?

Wij zagen onszelf al helemaal volop in beeld als familie met NL als tweede taal. Hollywood, here we come!
Totdat ik in een artikel las, dat ze hier komen filmen in de eerste twee weken van april.
Dus.

Einde verhaal. Einde carriere. Dag Hollywood. Want in  april 2015 zitten wij voor 5 weken in NL. Gezellig op vakantie. We wilden eerst in augustus gaan ( herstel, IK wilde per se in augustus, met het idee van een mooie nazomer in mijn hoofd). Maar toen besloot er zomaar iemand te gaan trouwen en hebben we onze plannen aangepast. Ik ga natuurlijk geen namen noemen, maar ik zal me toch altijd blijven afvragen of dit DE kans was geweest om ontdekt te worden. Of een van mijn kinderen natuurlijk, want dat geeft ook zo leuk af op de ouders.

Ergens hoop ik nu, dat we niet worden uitgekozen. Of wel, maar dat de opnames vertraagd zijn. Of vervroegd. Of dat april een groot rookgordijn  in de media is, en dat ze zomaar ineens veel eerder komen filmen. Want ze beginnen in januari al met filmen in NZ. En dan worden er ook delen van het dorp al geschilderd.
Maar voor nu.....het was een leuk avontuur om mee te maken en het geeft ons als bewoners van Tapanui weer iets om over te praten.

Wie weet zet ik wel een tour op. Geen LOTR tour, maar een Pete's dragon tour. Dan kunnen mensen overnachten in een plek op de originele locatie, kunnen ze kennis maken mat de mensen die erin gespeeld hebben en kunnen ze picknicken op de oude zagerij. Daar zit geld in!

katten ( fons )

Ik wilde ook nog een bijdrage doen na anderhalf jaar... :D.

Dag Queenstown, tot de volgende keer ( deel 3)

De laatste volle dag was aangebroken en het weer was nog steeds mooi.

 Al vroeg liepen we naar beneden richting het centrum ( mijn kinderen slapen alleen uit als het een schooldag is), om daarna weer omhoog te lopen richting de gondola.  We zijn naar boven gegaan en de kinderen, opa, Fons en ik zijn met de luge naar benden gegaan.  We hebben genoten van het uitzicht en we hebben overwogen om te bungeejumpen.
Heel even.
Zo kort, dat het zelf een korte flits was te noemen.
Flits en de beslissing om niet te springen was al gemaakt.

Uitzicht op het Wakatipu meer en de Remarkables, de bergen aan de linkerzijde

We hebben rondgelopen, lekker gegeten en 's middags zijn we in een K-jet gegaan. Dat is een hele snell boot die over het Wakatipu meer en twee verschillende rivieren met een snelheid tot 80 km/u over het water gaat en dan rondjes maakt: gaaf!

En gelukkig waren opa en oma bereid om op onze spullen te passen, zodat wij zonder bagage onszelf in een regenmantel konden hijsen en een reddingsvest omkregen.  Altijd een geruststellende gedachte, toch? De jongste zoon was te klein om zelf te kunnen zitten, dus die ging bij papa op schoot. Na de eerste keer een hoos water over zich heen te hebben gekregen moest hij even nadenken of hij dit wel leuk vond, maar bij het tweede rondje ( een three-sixty genoemd) was ook hij om en heeft hij genoten van de snelheid en de stunts.

Helaas hebben we geen foto's genomen tijdens de rit, omdat ik mezelf al overboord zag gaan terwijl ik een coole selfie wilde maken met een mooie brug op de achtergrond. Ik heb namelijk aanleg voor dat soort dingen, dus ik heb me heel braaf met twee handen vastgehouden aan de daarvoor bestemde stang, terwijl mijn dochters los zaten, met hun handen zwaaiden naar iedereen en elkaar zaten te kietelen.

Na een uur zaten we veilg, nat en wel weer op de kade langs het meer .

Na deze vermoeiende dag gingen de kinderen op tijd naar bed..... en ze sliepen allemaal binnen een mum van tijd!
Tot 10 uur ...... want toen ging het brandalarm af!
En niet een gewoon piepiepiep, maar een LOEI!! LOEI!! Evacuate the building through the nearest fire exit.

Nu hebben we thuis wel eens per ongeluk een alarm af laten gaan tijdens het koken. Oplossing is simpel: alarm losdraaien, batterij eruit halen, ramen en deuren open om de boel te laten luchten en dan de batterijen er weer in doen. Klaar.
Alleen hier kon je de melder er niet uithalen.
We hebben het appartement natuurlijk meteen gecontroleerd op brand, maar we konden niets vinden. We kwamen er al snel achter, dat het alarm in het hele gebouw afging. Fons ging op onderzoek uit, terwijl ik op zoek ging naar een nummer om te bellen.
Toen ik had gebeld kreeg ik te horen dat de brandweer de enige was, die het alarm kon uitzetten. Dus toen 111 (112 in NL) gebeld. Die hadden al meerder meldingen gehad en inderdaad stond er niet veel later een heel grote, glimmende, rode brandweerauto op de stoep. Alle appartementen werden nagelopen voordat het alarm uitgezet kon worden. Onze kinderen waren inmiddels zo ontzettend wakker van alle commotie  dat het weer erg lang duurde voordat ze in slaap vielen. Oh ja, de oorzaak: iets met een droger in blok a, nummer 20.... en bedankt he....

Daar staat ie dan..... op weg naar nr 20, waar de droger voor alle commotie had gezorgd...

Woensdag ochtend vertrokken we richting huis, maar niet voordat we een tussenstop hadden gemaakt in Alexandra, waar vrienden wonen. Daar hebben we geluncht met een heerlijke haringsalade! Ja, je leest het goed: HARINGSALADE!
Dat blijkt gewoon te koop te zijn hier in NZ, je gelooft het niet!
Heerlijk in het zonnetje geluncht en daardoor ook heerlijk verbrand...

Het is hier in Tapanui een van de natste lentes ooit, met meer regen dan ooit. Mijn systeem van insmeren is nog nul keer gebruikt dit voorjaar, dus ik had er gewoon geen rekening mee gehouden dat de zon mij zomaar kon verbranden.

Even ter illustratie: in de 4 weken dat mijn schoonouders hier nu zijn hebben we 6 dagen gehad waarin er geen regen is gevallen. Ik weet het,  het lijkt Nederland wel. Nee nog erger: in  deze tijd hoorden we ook dat het de warmste dag hier was, er warmte records daar werden gebroken en dat iedereen in november nog op een terrasje zat of naar het strand ging.
Sja....

Ik kan alleen maar denken dat er vast een evenwicht komt en dat we DUS een hele mooie zomer tegemoet gaan! Alleen is de zomer hier officieel op 1 december begonnen en de voorspellingen laten heel veel meer regen zien. Maar misschien zitten  ze er naast, dat kan toch?

Queenstown in de zon! (deel 2)

De zon scheen en we zijn zondag  met de Earnslaw naar Walter peak gegaan. Dat is een boerderij speciaal voor toeristen waar je herten, lammetjes, en koeien kunt voeren. En hoewel het erg toeristisch is, is het waanzinnig mooi en heel bijzonder om eens het gewei van een hert te voelen. Die is trouwens heel zacht en lichaamstemperatuur, dat je het weet.....

UItzicht van Walter Peak

Walter Peak

's Avonds zijn we uit eten geweest bij Winnies, een pizzeria die ik jullie kan aanbevelen! Na afloop haalde Fons de auto op, zodat we de heuvel niet meer omhoog hoefden te lopen. En met frisse moed brachten we de kinderen op tijd naar bed met de wetenschap, dat ze na een dag buiten en veel activiteiten zeker op tijd in slaap zouden vallen.
....
Mijn kinderen houden van een bepaald ritme , dus rond een uur of 10 was het stil in de slaapkamers.

De tijd vliegt... Queenstown! (deel 1)

Mijn schoonouders zijn dit jaat ook weer naar ons toegekomen.  Fons heeft een weekje vrijgenomen en we zijn samen naar Queenstown gegaan voor 5 nachten. Ik had een huisje gevonden dichtbij het centrum, dus geen gezoek naar een parkeerplek; ideaal!

Omdat Fons vrijdag moest werken ging ik om 3 uur met alle kinderen en bagage alvast heen. Fons zou dan uit zijn werk met zijn ouders ook naar Queenstown komen. In theorie zou dat betekenen, dat ik met de kinderen in het huisje zou kunnen eten, de boel zou kunnen verkennen en dan zouden de kinderen gewend zijn tegen de tijd dat ze naar bed zouden gaan.

Ja , tot zover de de theorie. De praktijk liep iets anders dus. Want mijn kinderen vonden het geweldig dat er een trap in het huis was, dat het er heerlijk warm was, er vloerverwarming was in de badkamers en dat er een bubbelbad in het complex was! Whaaaaa!
Ik had dus 4 stuiterballen in huis die rond een uur of 10 ein-de-lijk stil waren in de slaapkamer ( of ze sliepen weet ik niet, maar ze waren in ieder geval stil).

Zaterdag liep Fons de halve marathon van Queenstown.  Fons liep 's morgens naar de busstop waar de bus stond die hem naar de start zou rijden. Het regende..... nadat hij was afgezet moest hij een uurtje wachten totdat de race van start ging..... in de regen.  Hij heeft de halve marathon uitgelopen terwijl niet alleen het zweet, maar ook de regen zijn kleren langzaam maar zeker doorweekte.

Bij vrijwel iedere race hebben wij hem binnengehaald. De kinderen rennen vaak de laatse 50-100 meter tot de finish  met papa mee, om hem daarna met een high five te feliciteren.  Maar toen de regen met bakken uit de hemel kwam waren ze met geen stok van hun heerlijke warme plek weg te slaan. Toen hebben de ouders van Fons hun regejack aangetrokken en hebben de honeurs voor ons waargenomen.

En toen ze terugliepen van de finish miezerde het. Gelukkig waren ze binnen voordat de stortbuien en windstoten door de straten van Queenstown raasden. Door alle regen was het park waar de finish was in een waar moeras veranderd. De rest van de dag hebben alle schoenen binnen staan drogen, want mijn schoonouders hadden ertijdens het pakken van hun koffers  geen rekening mee gehouden dat ze tot hun enkels in de modder zouden rondlopen.

We hebben 's middags een film gekeken en 's avonds hebben we lekker iets te eten gehaald. Het was gelukkig droog, maar Fons en ik waren toch nat geworden. Ik had namelijk bij het boeken iets over het hoofd gezien.... Queenstown ligt voor een deel in een dal, omgeven door heuvels. Ons appartement lag op een van die heuvels met een zeer steile straat er naar toe. En dan is 800 meter ineens een heel stuk verder weg dan gewoon a la Nederlands lekker vlak zeg maar.

De kinderen lagen die avond op tijd in bed, omdat ik het idee had dat ze wel moe zouden zijn van de avond ervoor. Maar dat had ik verkeerd gedacht. Onze kinderen genoten volop van het feit dat de slaapkamers vol met ander speelgoed lagen en  niet zo donker waren als thuis. Maar uiteindelijk werd het rond een uur of 10 stil.

UItzicht

Tapanui ligt tussen de heuvels/bergen. De Blue mountains zijn degene hier het dichtst bij. Met een hoogte van 1000 meter nodigt dat wel uit om eens een keer omhoog te gaan en te gaan genieten van een mooi uitzicht. Maar omdat het daarvoor mooi weer moet zijn (anders zit je bovenin tussen de wolken en ik weet uit ervaring, dat als je met je hoofd in de wolken zit, je totaal geen uitzicht hebt), was het er niet van gekomen.

Gisteren ben ik niet lopend, maar op de fiets tot op 600 meter gekomen via een andere weg. Ik heb een officiele vergunning om daar te fietsen. Fietsen liever tussen 10-16 uur, omdat er ook jagers zijn en die jagen vaak voor 10-en en na 4 uur. Tis maar dat je het weet. Nu steun, puf en hijg ik behoorlijk op weg naar boven en ik hoop maar, dat er geen dier hier in de buurt dat geluid ook maakt, zodat ik verward zou kunnen worden met een hert of wild zwijn.


De wegen zijn niet zomaar toegankelijk. Op diverse plekken staan er hekken waar je jezelf en je fiets onderdoor of overheen moet zien te krijgen. Ik wou dat ik kon zeggen dat je daar vanzelf wat behendiger in wordt, maar helaas ziet het er bij mij nog steeds uit alsof ik geen flauw idee heb wat ik met zo'n fiets aan moet.

Het omhoog fietsen duurde een eeuwigheid. En op het hoogste punt stond ik keurig tussen de bomen met nul uitzicht om een foto van te maken. Dus op weg naar beneden heb ik dat even goed gemaakt.
Onderweg begon mijn fiets te protesteren. Maar niet consequent, maar af en toe. En dat vind ik eigenlijk veel enger. Want als mijn fiets aanloopt op het ritme avn mijn wiel of trappers, dan weet ik wat er aan de hand is. Maar als hij het af en toe doet, dan weet ik dat niet en kan het DUS van alles zijn, waardoor er in mijn hoofd ook ineens van alles kan gebeuren. En ik fiets dan toch niet met een gerust gevoel met 40 km/u een heuvel af kan ik je zeggen.

Gelukkig was manlief bereid om mij en mijn fiets op te halen zodra ik de bossen uit was. Nu moet ik vanmiddag op zoek naar een kraakje die er soms wel is en soms niet. En ik weet nu al, dat ik niets kan vinden. Mijn fiets gaat vast weer kraken als ik op een lange tocht ergens in de middel of nowhere zit. Zonder bereik. En als dan opeens iets knapt, weet ik waar het probleem zat. En dat ik iets moet gaan maken. Maar voor nu gaat dat ding toch doen alsof alles koek en ei is.
Ik haat fietsen......

Fiets onder het hek door, ik eroverheen

Hier had ik wel even willen picknicken....

Redelijk hoog, maar veel bomen

Echt mountain biken!

Ik ben met een vriendin gaan mountain biken. Nu heb ik wel een mountainbike, maar meer off road dan een bospad ben ik nog niet geweest. Volgens mijn vriendin zouden we er een half uurtje over doen. Haar man zou ons bovenop de berg afzetten en dan zouden we vrijwel de hele weg down hill hebben. Nu ben ik een grote fan van down hill gaan, dus dt klonk me als muziek in de oren.

Maar echt mountainbiken is toch wel iets anders dan met 60 km/u van een asfaltweg afsuizen zeg! Smalle paadjes met stenen aan weerszijden, op en neer, kronkelige weggetjes. Een route waar techtnische vaardigheden wel een must zijn zeg maar. En daar heb ik er nul van. Dus terwijl mijn vriendin op zeer gracieuze wijze de heuvels afsuisde, stapte ik af van mijn fiets, om stapje voor stapje met de beide remmen ingedrukt mijn levensgevaarlijke tocht naar beneden te wagen.

Ik heb diverse keren het (bijna natuurlijk) in mijn broek gedaan van angst, want dit was toch wel redelijk ver uit mijn comfort zone. Maar na afloop vond ik het toch wel supergaaf om te doen en ik wil dit zeker nog een keertje gaan doen!

Hier even een korte impressie:

uitzicht over Alexandra

Mountainbike park

Dit was het makkelijke deel. Toen het moeilijk werd durfde ik mijn toestel niet meer te pakken....

Maori les (Marja)

In de Blue Mountain Express ( het Tapanui suffetjes zeg maar) stond al een tijdje geleden, dat er een basis cursus Maori gegeven zou worden. Tien maandag avonden zou er tussen 7-9 ( 's avonds dus, ik weet het) op de middelbare school hier aan de mensen die het wilden de beginselen van de Maori taal worden bijgebracht.

Dat leek ons wel wat. Maar omdat we niet zo ruim in de oppas zaten, hadden we het plan opgevat, om om de beurt te gaan. De ene week de een, de ander week de ander. We zouden dan thuis de kennis overdragen en elkaar overhoren en huiswerk maken, zodat we binnen no time de kunst van de Moari taal zouden beheersen.

Fons ging de eerste week heen en kwam een beetje overdonderd thuis. Want in twee uur tijd kune je bijzonder veel informatie stoppen. Bovendien was de cursus niet zo basis als wij hadden voorgesteld, want de meeste inwoners krijgen Maori al via school en omgeving mee tijdens hun opvoeding. Het is zelfs een verplicht vak op de middelbare school tegenwoordig.

Fons heeft uitgelegd wat er werd verteld, zo goed en kwaad als het ging. De week erop hadden we Labout Day, een nationale feestdag en we waren zo druk bazig met dat vieren, dat we die hele cursus waren vergeten. Dus toen ik de afgelopen week heen ging omdat het mijn beurt was, liep ik eigenlijk drie weken achter. Want om zo'n constructie als wij hadden bedacht te kunnen laten werken, moet je wel de kennis overdragen en huiswerk maken.  En dat waren nou net twee dingen waar we ons helemaal niet mee bezig hadden gehouden.

Mijn eerste les was erg indrukwekkend, vermoeiend en interessant.  En niet alleen omdat de taal helemaal niet lijkt op een andere taal en je dus nergens aanknopingspunten hebt, maar ook omdat de leraar ontzettend lastig te volgen is.

Het enige stuk waar ik goed mee wegkwam die avond ( huiswerk maken de volgende keer!!) was mijn uitspraak. De klinkers lijken heel erg op die van het NL, dus dat was geen probleem. Wa mijn hersenen dan op een maandagavond weer totaal niet trekken, zodat ik gewoon in het NL tegen mijn docent begon te praten. En dat had ik pas halverwege de zin door....

Ik heb wel geleerd, dat de Maori zichzelf heel uitgebreid voorstellen. Je zegt niet gewoon wie je bent. Nee, dat gaat anders. Je vertelt wat je berg is, wat je rivier is, wat je stam is , wie je ouders zijn,  wie je partner is, wie je kinderen zijn en ten slotte wat je naam is. Je kunt ook de verkort versie doen, dan laat je je kinderen weg.
Als ik mezelf voorstel in het Maori ziet dat er als volgt uit:
Ko M. toku mama ( M. is mijn mama)
Ko P. toku papa (P. is mijn papa)
Ko Fons toku hoa tane ( Fons is mijn man)
Ko Marja toku ingoa ( ik ben Marja)
No Alkmaar Ahau ( alkmaar is mijn plaats)
Engari kei Tapanui e noho ana inaianei ( iets met ik woon in Tapanui of zoiets)
No reira
Tena koutou, tena koutou, tena koutou katoa (gegroet, gegroet, gegroet allemaal)

De reden dat je drie keer gegroet zegt, is om iedereen persoonlijk te groeten. Volgens de cultuur mag je namelijk pas spreken als de ander je " gezien" heeft en daarmee je aanwezigheid erkend heeft.

Fons zijn ouders zijn nu hier en hebben aangeboden om op te passen, zodat we vanavond samen heen kunnen. Maar omdat we allebei ons huiswerk niet hebben gemaakt, zijn we nu druk op zoek naar redenen om onder deze les uit te komen. Alle herinneringen van de middelbare school komen weer naar boven. Voor Fons dan he, want ik maakte al-tijd mijn huiswerk. Echt. Nooit een smoes hoeven bedenken in mijn hele leven. Niet een keer. Alles was op tijd af. Echt waar.
Toch jammer dat we geen hond hebben of een schildpad die een papier verslaving heeft ofzo. Want ik voel me toch wel een beetje alsof ik een onverwacht schriftelijke overhoring ga krijgen en ik echt totaal niet heb geleerd. In theorie natuurlijk he, want ik zou niet weten hoe dat zou voelen. Zo'n knijpend gevoel in je borst, een snelle ademhaling, de zenuwen in je buik, klamme handen,  vreselijk. In theorie dan he....

Maar ik heb nog 4 en een half uur, dus dat moet lukken. Maar dan moeten de kinderen nog van school, avond eten maken, afternoon tea eten, aandacht aan de kinderen schenken, helpen met hun huiswerk ( pfffft, het draait ook altijd om dezelfde hier in huis...).... eh...... ik denk dat ik een acute griep voel aankomen, uche, uche.....

Werk aan de winkel (Marja)

Ik werk als oproepkracht in de praktijk hier in Tapanui. Mijn werk is receptioniste, wat betekent dat ik afspraken maak, de telefoon opneem en de post regel. Als de dokter mensen doorverwijst is het aan de receptioniste om de doorverwijzingen te regelen en eigenlijk alle klusjes doet die anders blijven liggen.

Afgelopen week was de eerste dag in het nieuwe gebouw. Een beetje zenuwachtig ging ik op pas, want ik oefen eigenlijk heel graag een nieuwe situatie een paar keer.
Ik kwam redelijk makkelijk binnen, maar hoe zat het ook al weer met de ultra moderne schuifdeuren? Na was oefenen ( wat goed dat ik vroeg was!) was dan alles toch klaar voor de eerste patienten.

En na wat vloeken, tieren, paaien, en wat rondvragen had ik het faxapparaat ook onder de knie. Alle recepten voor medicijnen worden namelijk naar de apotheek in Gore gestuurd. Daar worden de medicijnen klaar gemaakt en dan met de bezorgdienst naar Tapanui gebracht. Als je je recept na half drie krijgt, moet je een dag wachten.

Nu kan dat heel lastig zijn als je bijvoorbeeld antibiotica nodig hebt. Gelukkig heeft de praktijk een kleine voorraad met pillen voor acute situaties.

Doorverwijzen gebeurd via de fax, email en op de gewone papieren manier. En dan begint het grote wachten. Want voor een eerste consult moeten mensen soms wel meer dan een jaar wachten. En dat is lang, als je een nieuwe heup nodig hebt of last hebt van staar!


Maar goed, mijn volgende uitdaging was de telefoon. Want we hebben een ontzettend mooi en modern apparaat dat van alles kan, maar doorverbinden is dan weer heel anders. Ik ben dan ook blij, dat er verpleegkundigen rondlopen die ook wel ongeveer weten hoe alles in zijn werk gaat. Gelukkig was het niet druk en nu weet ik hoe ik de voicemail moet afluisteren, doorverbinden met en zonder aankondiging, ik kan de taal instellen ( niet gedaan, maar was er niet ver vanaf om de telefoon in het NL te programmeren) en meer , veel meer.

Er is ook een heel software systeem dat je kunt gebruiken; het heet Buddy. En hoewel ik daar graag mijn tanden in had gezet bleek, dat ik niet geautoriseerd was om dat te kunnen openen en gebruiken. Dus ik ben nu als enige in het bedrijf buddy-loos en dat voelt toch stieken wel een beetje eenzaam.


Om 5 uur ( pm dus, ik zit in de NZ tijd) zat mijn werktijd erop en kon ik naar huis. En eerlijk is eerlijk: ik heb een heerlijke dag gehad. Het werken in een optimaal geisoleerde omgeving is ontzettend prettig. Het grote nadeel is dan wel weer, dat zodra ik thuis kom mezelf realisser, hoe koud het is bij ons in huis. Alle leuke kleren gaan uit, de wollen broel komt uit de kast en met een extra dik (buiten)vest  houd ik mezelf warm tijdens koudere dagen.
Hopelijk horen we binnenkort wat van de trust, zodat we weten waar we aan toe zijn.

Nu wacht ik weer vol verlangen af of er een receptioniste ziek wordt of op vakantie gaat, zodat ik mijn leuke kleren weer aan kan naar mijn werk. Misschien kan ik het lot een handje helpen en wat laxeermiddel in zelfgebakken lekkernijen doen. Of misschien een subtiel duwtje in de rug op een van te voren strategisch uitgekozen plaats.
En natuurlijk kom ik op ziekenbezoek met fruit en zelfgebakken koekjes om mijn betrokkenheid te tonen. Ik bedoel, ik neem heus wel verantwoordelijkheid voor mijn daden.....

Wijntour door Alexandra (Marja)

Afgelopen zaterdag heb ik mijn eerste Wijntour door Nieuw-Zeeland gemaakt. Het heeft twee jaar geduurd, maar dan heb je ook wat om naar uit te kijken, toch?

Ik werd uitgenodigd door een vriendin om deze tour te gaan doen. In het kader van vrouwen-fietsmaand in Alexandra werden er deze maand allemaal activiteiten gehouden. Met andere vrouwen mountainbiken, een workshop onderhouden van de fiets ( was voor mij ook zeer zinnig geweest) en dus de wijntour. Want de wijntour werd namelijk op de fiets gedaan!

Dat heeft natuurlijk als voordeel, dat je niet iedere keer de auto in moet stappen en de airco aan  moet zetten om prettig te kunnen rijden.
Nu woont mijn vriendin op een hele hoge heuvel. Dus aan het eind van deze gezellige wijntour weer de heuvel opfietsen zou nog wel een lichte uitdaging worden, maar zover waren we nog niet.

De weersverachtingen waren niet optimaal. Maar Alexandra is zo'n beetje de droogste plek van NZ, waar gemiddeld 340 mm regen per jaar valt ( even ter vergelijking: in NL valt er gemiddeld 690-900 mm per jaar en in Tapanui op een uurtje afstand valt er gemiddeld 940 mm per jaar...).
Dus toen donkere wolken zich samenpakten boven de stad maakte ze zich niet zoveel zorgen. Want vaak valt er uit die wolken helemaal niets en moeten de gazons weer gesproeid worden. Volgens de NZ knmi was er ook niks aan de hand, maar voor de zekerheid namen we onze regenjassen mee. En omdat de organisatie in het kader van de vrouwenfietsmaand had gevraagd of we een frock aan wilden trekken ( had ik gegoogled, want dat woord kende ik nog niet), vertrokken we met een jurk over onze fietskleding aan richting het centrum.

Nog droog en erg blij

Daar verzamelden de dames zich ( merendeel in een jurk gelukkig, zodat ik me toch iets minder belachelijk voelde in mijn jurk/fiets combinatie met een kekke helm op mijn hoofd) en werd de route besproken. En ik zweer het je: op het moment dat we de winkel uitstapte begon het te regenen. En niet zo'n beetje ook. Binnen 2 kilometer kleefde mijn leuke zomerjurkje aan mijn fietsbroek en benen vast en voelde ik een heel klein koud stroompje water over mijn rug naar beneden glijden.

Het eerste wijnlokaal had meer weg van  een droge schuur. Koud, geen verwarming , maar overdekt en droog.  De wijn was helaas niet  helemaal mijn smaak , dus even mezelf verwarmen zat er niet in.  Terwijl de regen neerkletterde op het dak vertelde de organisatie ons, dat picknicken langs de oever van de rivier er niet inzat vandaag. Daar was ik erg blij om. En toen bleek dat de bbq dan maar binnen werd gehouden werd ik helemaal warm  van binnen, maar dat kon ook liggen aan de lekkernijen die ons werden aangeboden.

Na de eerste proeving zijn we weer op de fiets gestapt en in de regen naar het tweede wijnlokaal gefietst. Tegen de tijd dat we daar aankwamen liep de regenvia mijn rug mijn fietsbroek in en drupten de regendruppels van mijn jurk af. En toen vond ik mezelf toch wel een beetje zielig....
Gelukkig stond daar het vuur aan, waar we ons allemaal aan probeerden te warmen.  Deze wijnen waren allemaal erg lekker en rozig van alles besloten we na deze proeving maar  naar huis te gaan, om daar op te drogen en warme kleren aan te trekken.  Want de regen was nog niet gestopt.

bij de shaky bridge, niet alleen een brug maar ook heerlijke wijn!

Die heuvel op fietsen was niet erg makkelijk, maar uiteindelijk waren we dan thuis. En toen we langs de woonkamer liepen hoorden we ineens gelach. Dat waren de mannen. Of we nog even buiten wilden laten staan, zodat er een leuke foto gemaakt kon worden van ons ? Natuurlijk heb je alles over voor je geliefde, dus na de fotoreportage konden we ein-de-lijk wat droogs aantrekken.

Terugkijkend op deze wonderlijke middag kwamen we tot een volgend besluit: de volgende keer zouden mijn vriendin  en ik eerst een stuk gaan fietsen en dan thuis aan de wijn gaan. En bij regen zouden we de fietstocht gewoon overslaan en meteen aan de wijn beginnen.

Maar ik kan wel zeggen, dat Alexandra op de fiets in de regen erg mooi is. En volgens de statistieken kan het nog een hele tijd duren voordat ik dat weer kan doen. Aan de andere kant, met mijn geluk....

let vooral even op de plas water waar we instaan.... en nog steeds lachen!

Weersveranderingen (Marja)

Ik houd mezelf steeds voor, dat ik drie keer per week aan het trainen ben voor de Motatapu. Maar als ik terugkijk op endomondo ( soort facebook voor sporters zeg maar) dan blijkt toch wel erg duidelijk, dat ik met een gemiddelde van krap 2 keer per week er nog erg genadig afkom.
Tijd dus om het trainingsschema ( welke?) wat strikter te nemen en drie keer per week op de fiets te springen. Dat wordt nu wel makkelijker, omdat 's avonds steeds langer licht wordt. En je wilt echt wel blijven bewegen, want de sandflies zijn dol op stilstaande mensen met een laagje zweet op hun huid.

Maar goed, ik besloot op zaterdagochtend maar weer een heuveltraining te doen, want de Motatapu heeft meer dan genoeg van die leuke oomhooggaande heuvels en als echte Nederlandse vrouw zit dat van nature niet in mijn genen.

De afgelopen tijd heb ik gefietst met mijn zwarte pieten pak aan: zwarte hardloopbroek ( evt daaronder een wollen lange onderbroek), daaroverheen mijn fietsbroek met padding, een hemd, wollen lange mouwen shirt, korte fiets shirt, regenjas, sjaal en handschoenen. Dan ook nog mijn wollen sokken en bergschoenen aan en ik kon redelijk comfortabel mijn fietstocht doorkomen.

Maar afgelopen zaterdag was het ineens 10 graden en zon. wat nu? Oke, sjaal hoefde niet, zo slim was ikwel. Maar verder?
Ik koos voor de lange broek zonder wollen broek eronder en liet alles verder zoals anders. Ik kon immers mijn jas uittrekken, hoe war zou het gaan worden?

Maar ik was vergeten, dat de zon nu aan onze kant van de evenaar staat en dat ALS hij schijnt, meteen de fik eringaat zeg maar.
Mijn jas was al vrij snel uit, maar toen ik omhoog draaide Look out Road op, had ik het binnen 10 tellen spaans benauwd.  Deze weg gaat heel stijl een heuvel op en eindigt in een wei met schapen, dus er komt niet veel verkeer.  Er was verse gravel gestrooid op de weg wat in de praktijk inhoudt, dat je over losse stenen fietst en dat je fiets wegglipt zodra je op je trappers gaat staan. Zittend op het zadel de heuvel op dan maar, loeizwaar en je wordt er binnen no time erg warm van.  En toen ik na de tweede bocht over ijsjes begon te hallucineren bedacht ik me, dat ik bovenop gemakkelijk even mijn lange broek uit kon trekken. Er zijn daar geen bosjes om je te verstoppen, maar de kans dat de boer langs zou komen was te verwaarlozen. Ik kreeg er al helemaal zin in.
Maar vlakbij de top kwam er een auto voorbij. Een mooie 4WD met aanhanger. En op die aanhanger een picknicktafel. En toen herinnerde ik me weer, dat de dag ervoor iemand had gezegd, dat er een bruiloft zou zijn op de top van lookout road. Omdat het uitzicht dan zo mooi is.

Tja, het idee dat alle bruiloftgasten of de voorbereidende mensen mij daar in mijn melkwitte benen mochten aanschouwen  ( wat voor ondergoed had ik ook alweer aangetrokken?) leek mij toch niet zo'n heel aanlokkelijk idee. Dus ik heb mezelf ingebeeld dat er een frisse bries stond, die me afkoelde. Ik heb me bovenop de heuvel meteen omgekeerd en ben naar beneden gefietst in de hoop, dat ik wat zou afkoelen. Maar door die losse gravel kon ik niet lekker hard naar beneden rijden en kostte me dat nog meer concentratie dan het omhoogfietsen!

Thuisgekomen heb ik me meteen omgekleed en heb mijn lesje geleerd. Vandaag zat ik weer op de fiets. 10 graden met zon, dus korte broek aan, jas thuis gelaten en daar ging ik. Maar  toen was er iets van karma en na 2 kilometer fietste ik in de dichte mist ( koud!!) , heel hard wensend dat ik toch maar mijn jas had meegenomen. Om na kilometer 12 heel blij te zijn dat ik dat niet had gedaan, want de zon brak door en de temperatuur steeg sneller dan dat ik fietsen kon.

Ik ga dit NZ weer ga ik denk ik nooit onder de knie krijgen.....

Een dag naar de glow worm caves (Marja)

De eerste week van de vakantie was het heerlijke weer. Fons heeft deze tweede week vakantie en met de slechte voorspellingen in gedachten hebben we een dagje Te Anau geboekt.  Het was nog even spannend of dat door zou gaan. Want er schijnt een wet te zijn dat als je je ergens heel erg op verheugt, de kans dat er een kind ziek wordt evenredig toeneemt. En daarmee veranderen mijn waarnemingen als moeder ook weer mee. K. was niet lekker maandag. Maar we gingen een dagje op stap, hij had geen koorts dus onder het kopje "we zien het wel" , zijn we op pad gegaan. En dat we aan het eind van de middag thuiw kwamen werd het mannetje inderdaad niet lekker. Hij had dinsdag koorts. Dus met samengeknepen billen heb ik de dagen daarop met argusogen mijn gezin rondgekeken. Want als er eentje gaat, volgen er vaak meer. Maar K. knapte op (hoera!!) en vanmorgen zat ik met een opgelucht gevoel aan het ontbijt. We gingen op pad! Toen zei mijn oudste zoon, dat hij niet lekker was. En mijn jongste dochter voelde zich ook niet jofel. Even snel een diagnoserondje doen. E., dochterlief vertelde me ( heel eerlijk) dat ze de avond ervoor nog uitgebreid met zuslief had liggen beppen. Ah, gewoon moe, dus klachten negeren en op tijd naar bed. Volgende patient ( ik snap niet, waarom huisartsen hier 15 minuten voor nodig hebben pfft). Dat was een lastiger geval. Met moeite een half broodje, geen zin hebben om op pad te gaan. Ehhh.... gevalletje van ehhh... dinges. Vast niks ernstigs, geen koorts, niet misselijk dus hup! de auto in.

We hadden een sluipdoor weg gevonden waardoor we niet 2 uur, maar anderhalf uur hoefden te rijden naar Te Anau. En weer viel het ons op, in wat voor ontzettend mooi land we hier wonen.  Als bonus scheen de zon volop toen we aankwamen. En wat doe je dan ls je 4 kinderen hebt die je hebt opgesloten in een auto? Precies, uitlaten in de speeltuin. Mama lekker in de zon ( toch nog wel een fris windje), papa met de kindjes spelen en daarna picknickan aan de rand van het meer.

Om 2 uur vertrok de boot die een deel het meer overstak om naar de grotten te gaan. In de grotten hebben we een stukje gelopen en de glow worms gezien. Wat een gave ervaring! Deze grotten zijn relatief jong ( zo'n slordige 12.000 jaar oud) en het water stort zich nog steeds door het grottenstelsel heen om het zo meer uit te slijten. Door het vele smeltwater stroomt het water met een grote snelheid Lake Te Anau in. Ik heb ernaar gekeken en me verbaasd, dat het allemaal zoet water is. Je schijnt het water uit het meer zo te kunnen drinken, zo schoon is het.

In de grotten is een ondergrondse warevale waar het water nu vanaf bulderde, zodat onze gids moest schreeuwen om zich verstaanbaar te kunnen maken. Dat lukte niet helemaal, waardoor ik een deel van het verhaal gemist heb. Nadat we een stukje gelopen hadden werden we in een bootje gezet en gingen we in het pikkedonker varen. Het enige licht wat we hadden kwam van de glowworms.


Daarna met zijn allen terug naar de grote boot om over het meer terug naar Te Anau te varen. Omdat het nog steeds heerlijk weer was, besloten we uit eten te gaan bij de italiaan. En om half 8 waren we weer thuis. Mijn jongste dochter heb ik de helen dag niet meer gehoord over haar zieke gevoel, mijn zoon werd op de terugweg toch weer niet lekker. Morgen hebben we een rustdag thuis voor de kinderen.

Maar zo'n dagje toeristje spelen smaakt naar meer. En in Wanaka wordt het zaterdag heerlijk weer. Dus heel misschien gaan we toch weer 4 uur in de auto zitten om een paar uurtjes zon te pakken, even een vakantiegevoel meenemen.

Hier onder een paar foto's, zodat je kunt zien wat Te Anau te bieden heeft..

Jarig (Marja)

Op 1 oktober was ik jarig.  En ik heb wel even getwijfeld hoe ik het zou gaan vieren. Ik ben een gezelligheidsdier en vind het erg leuk om mensen over de vloer te hebben die ik kan verwennen met lekker eten en drinken. Maar omdat ons huis niet zo groot is, is dat een hele uitdaging als het weer niet zo goed is.

En hoewel het me erg leuk leek om het groots aan te pakken, zat ik in mijn hoofd met een volgend dilemma. Wie nodig ik dan allemaal uit? Want er zijn genieg mensen waarmee ik het prima kan vinden, maar ik ben nog nergens over de vloer geweest zeg maar. Op een paar mensen na. Maar ik vind wel veel aansluiting (denk ik) bij een aantal vrouwen hier. En dan ben ik ook nog een weegschaal dus was ik net zo lang aan het twijfelen totdat het plotseling al zover was.

Een paar dagen van te voren besloot ik naar mijn vriendin in Dunedin te gaan. En toen ze ontdekte dat ik op die dag jarig was, heeft ze zomaar een uitgebreide lunch gemaakt, met heerlijke slades, verse bolletjes en een lekkere zelfgemaakte pizza.
Met als toetje een ijstaart! Het weer was heerlijk, dus ijs eten paste er ook wel bij op die dag.
Ik ben met een heerlijk jarig gevoel naar huis gegaan. Afgelopen zondag deden we het nog eens dunnetje over met een morning tea hier thuis met een ander stel.

En toen een van de vrouwen uit het dorp erachter kwam dat ik  40 jaar ben nu, bood ze aan om een verjaardagsetentje in Gore te organiseren. Lief! Maar ergens is er toch wel ene klein stemmetje dat zegt: wie wil er nu komen? Hoe goed kennen ze je nou? Zouden ze wel zin hebben om helemaal naar Gore te rijden alleen maa voor mijn verjaardag? Nu kan ik me nog indenken dat ik wel een klik heb met een aantal van die meiden ( door ze zo te noemen voel ik mezelf ook nog niet zo oud), maar denken zij daar ook zo over?
Zatrerdag gaan we eten. En nu ben ik toch wel een beetje nerveus of ik daar alleen met A. ga zitten ( hele rare, ongemakkelijke situatie gaat dat worden vrees ik), of dat er wat meer mensen gaan komen. Ik ben hier ook helemaal niet goed in en krijg, ondanks mijn rijpe leeftijd met de daarbij behorende wijsheid, weer accuut een aanval van puberale onzekerheid.

En toen besefte ik, dat leeftijd echt niet uitmaakt, helaas. Ik had gehoopt dat ik zelfvetrouwen zou hebben, me minder van anderen zou aantrekken en me totaal op mezelf kon richten omdat de mening van anderen me steeds minder zou doen. Want dat is wat ik lees in al die boekjes met stralende vrouwen die me vertellen dan de PMS minder wordt, de overgang wel meevalt en dat het leven pas begint bij 40. Maar ik ga nu denken, dat oko die verhalen misschien wat anders zijn in de wereld met echte mensen.

Zucht.

Misschien ben ik een laatbloeier en begint het voor mij bij 45 ofzo. En dan loop ik ook te jubelen in een leuk tijdschrift hoe geweldig het allemaal is. Maar de werkelijkheid zal waarschijnlijk zijn, dat ik op mijn 45ste weer opnieuw voor de spiegel sta, mijn grijze haren sta te tellen en me bedenk, waarom ik toch zo leun op de mening van anderen in plaats van op mezelf te vertrouwen. Een ding weet ik wel: als ik me zo voel, helpt iets lekkers maken me altijd wel. En omdat ik voor mijn verjaardag een  nieuw kookboek heb gekregen, heb ik genoeg keuze om weer eens wat lekkers te fabriceren in mijn keuken. Heeft de rest van de familie ook nog wat aan......

Zomertijd (Marja)

De afgelopen week hebben we eindelijk echt mooi weer gehad.  En de klok is weer verschoven, dus we schelen nu 11 uur met Nederland. Het blijft iedere keer omschakelen voor me. En steeds als ik eraan gewend ben, gaat de boel weer om. Als het niet hier is, dan wel in NL.

Maar goed, als het in NL 20:00 uur is, dan is het hier  7:00.
In NL 9:00 uur is in NZ 20:00 uur.

Dus de avonden lijken ineens wel tot 10 uur 's avonds te zijn, gewoon omdat de kinderen na het eten nog in het licht buiten kunnen spelen. En met het mooie weer erbij krijg ik helemaal een zomervakantie gevoel.

Nu hebben de kinderen ook vakantie, dus dat gevoel is helemaal op zijn plek. En hoewel ik had besloten om er een uitrustvakantie van te maken zitten ineens de dagan al vol met allemaal leuke dingen. Dagje hierheen, dagje daarheen, vriendjes spelen, lekker van het mooie weer genieten. Volgende week heeft Fons vrij en we hadden ergens al in ons achterhoofd, om heerlijk te gaan genieten in de tuin van het mooie weer. Maar de mensen van Metservice  ( de knmi zeg maar) denken dat dat geen goed plan is. Want voor de komende 10 dagen wordt er alleen maar regen  voorspeld. Het gaat weer afkoelen naar een graad of 10.

Gelukkig is NZ groot en kunnen we ook vluchten naar een van de plekken in NZ die bekend staan om zijn droogte: Alexandra! Maar een uurtje rijden en dan daar een dagje toerist spelen, op een terras zitten en in de speeltuin piknicken. Maar ook daar wordt regen voorspeld. Geen nood, Wanaka heeft een mooi meer waar we kunnen varen en daar hebben ze heerlijke ijsjes. Maar je raadt het al: meer regen in Wanaka. Net als Queenstown, Arrowtown en Cromwell krijgt Wanaka te maken met een natte en sombere week. Lekker dan.

Gelukkig is er plan H, dus zijn we volgende week te vinden in de Glow worm caves in Te Anau. Daar zijn we ook nog nooit geweest. Mensen vanuit de hele wereld komen deze grotten bekijken en wij zijn met onze kinderen nog niet een keertje in Te Anau geweest sinds we hier wonen.  Zou het hetzelfde zijn als het feit dat ik als echte kaaskop nog nooit bij de kaasmarkt in Alkmaar ben geweest? Maar daar was het zo druk, dat ik me liever uit de voeten maakte met al die mensen met camera's die vooraan willen staan. En je kunt een hoop van NZ zeggen, maar dat het hier druk is..... neuh, niet echt.

Er is gewoon te veel wat we hier willen doen en zien in de vrije weekenden. We willen fietsen en rennen, we willen vrienden bezoeken, we willen thuis zijn , we willen nog de volgende plekken bezoeken ( hier komt ie): de Catlins, Alexandra, Cromwell, Otago Railtrail, Wijn, Kaka Point, Riverton, Lake Hawea, de Hot Tubs ( liggen op weg naar Christchurch), de Mouraki Boulders, west kust, Haast, Milford Sound en meer , veel meer...... Want dit zijn plekken in de buurt. Ik zou ook graag nog naar het noordereiland willen gaan om daar rond te reizen.

Maar eerst vandaag op pad naar Dunedin. Dat is niet zo ver weg!

Meters.... (Marja)

We wonen in een redelijk oud huis met redelijk wat achterstallig onderhoud. Er zijn hier regelmatig mensen over de vloer geweest toen we hier net woonden, die bijvoorbeeld nieuwe electriciteitsgroepen hebben aangelegd. Toen konden we ineens wel tv kijken en de was drogen op hetzelfde tijdstip (dit is geen geintje. Het duurde even voordat we erachter kwamen wat er aan de hand was). Er was lekkage aan een van de heetwatercilinders  ( megaboilers) waar we ons warm water vandaan haalden. Die zijn uiteindelijk weggehaald en we maken nu gebruik van grote gasflessen voor ons warm water en onze gaskachel in de keuken. De cv stookt diesel. En grote tank staat in onze tuin en die tank je gewoon vol met diesel die je haalt bij het benzinestation aan het eind van de straat.

En iedere maand worden we bezocht door iemand die onze meterstanden komt meten. Dat gaf geen problemen tot kort geleden. We hebben namelijk een maand of wat geleden nieuwe meters gehad. Meervoud ja, omdat die huisje wel drie meters waard is. Twee daarvan lopen niet, om een reden die mij eigenlijk niet zo helder was. Iedere maand betaal ik netjes mijn rekening en als de meterlezer komt als ik er niet ben, dan gokken ze de standen en betaal je een geschat bedrag. Dat bedrag is iedere maand ongeveer hetzelfde en ik betaal dan eigenlijk gewoon zonder echt op te letten  ( ja, ik weet het, blond...)

Maar op een van mijn zeldzame momenten afgelopen week keek ik naar de afrekening en ontdekte, dat het bedrijf zomaar een geschatte stand had ingevuld van de twee meters die niet lopen.
Ik heb maar even gebeld met een 0800 nummer. En vriendelijke jongeman wist me te vertellen, dat ik dat telefonisch de meterstanden even moest doorgeven. Toen ik dat had gedaan bleef het verdacht lang stil. Of ik het zeker wist? Twee meters op nul? Toen ik uitlegde dat we al een tijdje nieuwe meters hadden, bleef het nog langer stil. Kijk, en van dat soort stiltes word ik altijd een beetje onrustig. Want dat betekent over het algemeen weinig goeds voor mij. Het bleek, dat er nergens genoteerd stond, dat we nieuwe meters hadden.  Maar deze jongen stelde me gerust en zei, dat iemand snel contact met mij zou opnemen.

Dat gebeurde in de vorm van een rekening van 1100 dollar. Kijk, wij gebruiken wel stroom met onze high tec spullen, maar volgens mij zou je zelfs met een wietplantage nog niet voor zoveel geld aan stroom verbruiken. Volgens mij dan he, want ik heb hier vanzelfsprekend totaal geen ervaring mee, ook al kom ik nog zo uit NL.

Ik zal een lang verhaal kort maken. Ik heb 58 minuten aan de telefoon gehangen met het 0800 nummer om erachter te komen, dat de energieleverancier op een nieuw computersysteem was overgegaan en dat het nieuwe systeem geen nul-standen accepteert. Die gaat zelf dan op eigen houtje meterstanden schatten. En om dan dat system weer te omzeilen kan niet zomaar. Uiteindelijk ben ik doorverwezen naar een gespecialiseerd  team.  Ik stelde me daar zo'n gemaskerd team voor, die stilletjes binnenkomt en alles weer oplost en dan weer stil verdwijnt zonder sporen achter te laten.

Ik kreeg een paar dagen later een brief. Ze hadden mijn hulp nodig! Yes! Ik stond al klaar in een  ik-kan-jullie-met-alles-helpen-houding, tot ik even rustig verder las.  Ja, want de meterlezer uit het Gespecialiseerde Team kwam dus langs in november om de meters te lezen ( waarom dan pas?), maar ze moeten natuurlijk wel naar binnen kunnen. Of ik even de sleutel in de bijgevoegde envelop wilde doen en op kon sturen? Dan konden ze makkelijk de meters bekijken.
Nu hangen de meters hier in de bijkeuken en hoef je dus geen sleutel te hebben. Maar mijn beeld van de ninja-meterlezers was dus wel aan diggelen.

Dus ik heb op het briefje geschreven dat ze geen sleutel nodig hebben en dat ze gewoon door de schuifpui naar binnen kunnen komen omte voorkomen dat ze misschien wel een raam zouden ingooien hier.

Hopelijk gaat dit allemaal goed aflopen, maar het idee om een wietplantage in de garage te gaan beginnen zet ik voorlopig maar even op een laag pitje.

De perfecte vrouw.... bestaat! (Marja)

Ieder jaar worden er in NZ verkiezingen gehouden over wie zich de perfecte vrouw mag noemen. In allerlei dorpen en steden door NZ worden er voorrondes gehouden en de finale is uiteindelijk in Wanaka, in oktober.

Nu moet je niet denken aan miss verkiezingen. Dat is iets totaal anders. Deze competitie wordt georganiseerd door Speights, een zeer bekend biermerk. En de mensen daar hebben kennelijk een iets ander beeld van een perfecte vrouw dan ik dat heb.

Maar natuurlijk ging ik de kandidaten uit Tapanui aanmoedigen in de plaatselijke Town & Country Club. Ik werd opgehaald  door een vriendin en om 8 uur begon het spectakel. Eerste onderdeel: zo snel mogelijk een spijker in een stuk hout hameren. Daarna was er een ronde waarin 4 soorten bier geproefd moesten worden ( raad eens van welk merk).
Daarna werd er een potje snelpool gespeeld, waarin er in twee minuten zo veel mogelijk ballen in de pockets moesten worden geschoten en daarna kregen de vrouwen drie dartpijltjes, waarmee ze in een beurt zoveel mogelijk punten moesten gooien. Daarna werd er van de kandidaten verwacht, dat ze met een hondenfluit het liedje " happy birthday" floten en als laatste onderdeel moesten ze een bierflesje openen zonder een opener te gebruiken. Dat werd dus gedaan met behulp van mascara, een hamer, een stoel, en zelfs met een kruk!

Daarna werden de scores door de juryleden bij elkaar opgeteld en de winnares kreeg behalve een gratis overnachting in Wanaka in het weekend van de finale ook nog een bon om in een van de ale houses te gaan eten.

In de finale worden er trouwens andere dingen van de dames verwacht: achteruit rijden met een trailer, een dood schaap sjouwen, een dier villen, een jetboot racen,  een gerecht koken en soms nog een actie als met een kettingzaag werken of hout hakken.

Jullie snappen, dat ik daar absoluut niet voor in de wieg gelegd ben. Ik heb ooit in een ver verleden bij een slager gewerkt, maar die zorgde ervoor, dat de karbonaatjes keurig op een schaaltje in de vitrine lagen , zodat ik ze alleen maar hoefde te verkopen. Stel je voor dat ik gewonnen had. Dan had ik dus volgende maand tussen allemaal vrouwen gezeten, die  wel weten hoe je achteruit moet rijden met een aanhanger. Ik heb er wel vertrouwen in, dat ik met bakken/koken nog wel een puntje had kunnen scoren, maar bij het onderdeel fileer-een-dier hadden ze me weg kunnen dragen denk ik.

En ja, ik heb veel foto's gemaakt. Maar ik heb onlangs te horen gekregen, dat het heel netjes  is, om toestemming te vragen voordat je de foto's plaatst op internet. Dus dat heb ik gedaan en helaas dompelt deze vrouw zich liever in de anonimiteit. En dat snap ik. Want voor je het weet kan je niet meer normaal over straat hier. Iedereen wil je handtekening, met je op de foto en een praatje met je aanknopen. En voor je het weet ben je weer te laat thuis en heb je geen tijd meer om je vers gevangen konijn te prepareren voor het avondeten en zit het hele gezin weer aan de patat. En dat is iets wat geen enkele vrouw  wil natuurlijk. Dus die wens respecteer ik ( ook een beetje uit angst, want mensen die zo handig zijn met messen kun je maar beter erg goed te vriend houden).

In oktober gaan alle kandidaten en supporters met een bus naar Wanaka, om daar "onze" vrouwen aan te moedigen. Of ik mee ga?
Mnou, ik denk dat ik dan hoognodig in mijn roze schort en hoge hakken in de keuken koekjes moet gaan bakken. Gewoon, om het evenwicht in het universum in stand te houden zeg maar. Hoewel, dat is natuurlijk  de taak van de miss verkiezingen.
Mooi, dan kan ik gewoon in mijn joggingbroek op de bank hangen en een glas wijn drinken. Dat is ook een deel van vrouw zijn. Dan maar niet perfect naar de kiwi- standaard.
Integreren op vrouw-zijn niveau: ontzettend gezakt, maar doelbewuste actie!

Extraatje (Marja)

Fons kent vrijwel iedereen hier in het dorp. Omdat ze patienten zijn in de praktijk natuurlijk. Dat betekent, dat als hij op een vrije dag rondloopt in het dorp, er altijd wel mensen zijn die een praatje met hem maken en hem dingen vertellen en vragen. Ik sta er vaak maar een beetje bij, omdat ik hier niet iedereen ken, ondanks de "grootte" van dit dorp.

Gisteren was het Fons zijn vrije dag. En samen haalden we de kinderen van school. Op weg naar huis raakte Fons in gesprek met een van de chauffeurs van de schoolbus. Omdat onze kinderen nooit met de schoolbus gaa, is het voor hun iets heel bijzonders en iets leuks. Onze oudste zoon was dan ook snl in de bus te vinden  om te tellen hoeveel kinderen erin pasten.

Die bovengemiddelde interesse bleef niet onopgemerkt. De chauffeur vroeg of S. zin had , om met hem mee te rijden tijdens zijn ronde en hij zou hem daarna weer thuis afzetten. Onze zoon begon te glimmen, maar checkte voor de zekerheid nog wel even of het geen grapje was.

En zo zwaaide we even later S. uit, op weg naar Crookston. En toen Fons een uurtje later zijn motor voltankte zag hij, dat ook de bus een volle tank met diesel kreeg.


Ik kan je zeggen, dat het weekend van mijn zoon nog nooit zo goed begonnen is!

Eerste patient (Marja)

Kijk, en dan staat er zo'n geweldig gebouw. Helemaal puntgaaf, nog niet gebruikt. Dan komt er een moment, dat de eerste patient er binnenkomt.
Ikzelf ben van mening, dat dat best wel een memorabel ogenblik is in de geschiedenis van zo'n gebouw. En dan zou het bijvoorbeeld wel een idee zijn, dat die patient een bloemetje krijgt ofzo, gewoon, voor het idee. Of een foto in de krant met een leuk onderchrift erbij.
Iets in de zin van: nieuw gebouw nu echt in werking, dank zij de eerste patient. Want zonder patienten zou dat hele gebouw  niet werken, toch?

Nu weet ik toevallig, dat die eerste patient al voor maandag er was. Dus niks bloemen en krant, want die gaan natuurlijk van een maandagochtend uit.  Wat een glorieus moment had kunnen zijn, is in stilte verlopen.
Fons was er bij, op zijn vrije dag nog wel. Tijdens het hardlopen ( en hij ging als een trein!) kreeg hij een telefoontje: een hoofdwond moest mogelijk gehecht worden. Of hij opgepikt kon worden en aan het werk kon gaan? Nu kende hij deze patient persoonlijk en stemde hij in, geheel tegen zijn geloof in. Want zijn weekend is heilig, te gebruiken voor hardlopen en  qualitiy time met zijn familie. Maar omdat hij de beroerdste niet is, stemde hij in en zo stond hij een kwartiertje later in de behandelkamer de hoofdwond te plakken en met hechtpleisters te beplakken. De patient had hem trouwens zelf opgehaald met de auto. Pleister op de wond geplakt en zo de auto ingesprongen ( wat heb je toch rare lui op de wereld lopen he).

De patient heeft nog aangeboden hem weer halverwege zijn hardlooproute af te zetten, zodat hij zijn hardlooprondje af kon maken.  Want die voelde zich toch wel een beetje schuldig over het hele gebeuren.

Maar dat aanbod werd vriendelijk afgeslagen. Hij ging liever gezellig met mij mee naar huis, zodat ik een paracetamol kon nemen tegen de hoofdpijn, die langzamerhand op kwam zetten.

Tip van de dag: als je onder een hoogslaper wilt schoonmaken, GOED BUKKEN! Want het bed wint altijd......

... toch vind ik dat ik recht heb op die bos bloemen!

Nieuw Medical Centre! (Marja)

Na 5 jaar  van fundraisen, vergunningen regelen en het laatste jaar bouwen is het dna eindelijk zover: het nieuwe medical centre is klaar!

Even een sprong terug in de tijd. Vroeger stond hier in Tapanui een ziekenhuis (die er na 30 jaar vechten met de overheid trouwens pas stond). Er was een vleugel die dienst deed als kraamafdeling en had behoorlijk was personeel. Door bezuinigingen werden alle kleinere ziekenhuizen in de omgeving gesloten en iedere gemeenschap kreeg de kans om de grond en het gebouw terug te kopen voor 1 dollar. Allemaal, behalve Tapanui. Om een een of andere reden werd er een behoorlijke som geld gevraagd om het gebouw en de grond terug te kopen. Omdat Tapanui dat geld niet zo ergens had liggen, werd een een committee opgericht die als doel had, om het oude ziekenhuis en de grond terug te kopen en weer van de gemeenschap te maken.

Na een aantal jaren ontstond het idee, om er een nieuw medisch centrum te bouwen en een vleugel die dienst kon doen als verzorgingstehuis. Maar daar was geld voor nodig, heel veel geld. Dus er ontstond wederom een fundraising committee. Doel: zo'n slordige 3 miljoen dollar  bij elkaar harken. En dat is uiteindelijk ook gelukt!

Ondertussen ging de medical trust aan de slag met het aanvragen van de benodigde papieren en het maken van een begroting etc. En na 5 jaar is het dan eindelijk gereed! Ik vind het zo bijzonder, dat het overgrote deel van het geld is opgehoest door de mensen hier zel. Zeker als je bedenkt, dat  Tapanaui nog geen 800 inwoners heeft.

Vorige week was de officiele opening, waar zeker 400 mensen bij aanwezig waren.  Iedereen kon een kijkje nemen in het nieuwe gebouw. En afgelopen donderdag en vrijdag was De Verhuizing. Nooit geweten dat er zo ontzettend veel spullen in zo'n medisch centrum verstopt zitten.

Er is een gloednieuw telefoonsysteem ( die hopelijk maandag werkt), het is er heerlijk warm, er is een soort crash room waar spoedgevallen gestabiliseerd kunnen worden. De wijkverpleegkudige heeft een eigen kantoor waar ook de verpleegspullen liggen, er kamertje met een lekkere stoel waar mensen kunnen bijkomen als er bloed afgenomen is, er is ruimte voor de fysiotherapie, een helipad ( nog niet helemaal klaar), een hele mooie koffiekamer en mooie wachtruimte. Het verzorgingstehuis heeft een waanzinnig mooi uitzicht op de Blue Mountains.


Maandag gaat iedereen  zijn officiele eerste werkdag in in het nieuwe centrum. En Fons kijkt daar naar uit. Hoewel er nog een aantal dingen gedaan moeten worden en er hier en daar wat aanpassingen gedaan moeten worden , is het zeker een enorme vooruigang vergeleken met het andere gebouw.

Keizersnede (Marja)

Afgelopen week werd is 's avonds gebeld door een vriendin: of ik zin had om een keizersnede te zien? Met mijn achtergrond als verpleegkundige op de verloskamers zit de interesse voor geboortes er nog steeds, dus ik heb alles laten vallen ( hoewel ik het echt heeel jammer vond dat ik niet meer kon stofzuigen. Toch mijn lolletje van de dag..) en ben in de auto gesprongen, op naar de operatiekamer. Maar eerste nog even snel naar mijn vriendin, want zonder de juiste kleding kun je daar antuurlijk niet aankomen. Dus overall aan, waterdichte broek met bretels, wollen muts op, waterdichte jas en natuurlijk een hoofdlamp! Ik kreeg een extra regenjas mee om te voorkomen dat er teveel koeienpoep op mijn autostoel kwam en daar ging ik!

Op naar de melkstal, want daar stond de patiente in kwestie. Toen ik daar aankwam was de veearts al bijna klaar met scheren. De epiduraal (ruggeprik) zat al. Ze stond met haar hoofd klem om te voorkomen dat ze weg zou lopen ( staat ook zo slordig, een koe met een gapende wond rondlopend in een drassige wei).

Ik heb foto's staan maken , want mijn toestel was dit keer mee. Maar mdat ik niet zeker weet hoe sterk de magen zijn van sommigen van jullie, zal ik beschrijven wat ik gezien heb. Mocht je met een bord spagetti en tomatensaus op de schoot zitten eten nu, dan kun je er nog voor kiezen om dit stukje over te slaan (ik heb gewaarschuwd).

De koe bleef staan gedurende de gehele operatie. Maar waar bij de mense de baarmoeder vrij duidelijk te vinden is , was het hier een hele zoektocht in de buik van de patiente. En alle andere ingewanden vonden het wel leuk, om eens te kijken wat er allemaal buiten de buik gebeurde. Dus die moesten teruggeduwd worden, terwijl de zoektocht naar de baarmoeder met de andere hand ging.

Uiteindelijk was alles gevonden. Ik stond nog steeds met mijn mooie camera in mijn handen toen de veearts zei, dat ze mijn hulp nogig had. Of ik de hoeven even wilde terugduwen het geboortekanaal in? Ehh.... dus trouwring af, camera weg en helpen.  Maar daarna wilde ik mijn spullen niet meer pakken om mooie foto's te maken totdat ik mijn handen had gewassen.... dus  wederom maar halve foto's.

Om tien uur zat ik weer thuis op de bank, gedoucht en wel. Mijn ring zat weer keurig om mijn vinger en ik kon Fons de foto's van mijn camera laten zien. Dit was wel een hele gave ervaring!

En dan het weer..... (Marja)

Het is in Tapanui een beetje zoals NL in februari is. Dus vroeg donker, wisselend weer en bij lange na niet de zomer waar ik zo naar verlang. Omdat de zomer niet zo heel geweldig was heb ik nu het idee, dat we al ruim 6 maanden in de winter leven. En hoewel de dagen echt wel langer worden en ik ook heus wel merk, dat de bollen de grond uitkomen, de vogels andere melodieen zingen en de bomen weer vol met knoppen en bloesems zitten, toch wil dat wintergevoel niet echt weg.

Dat heeft ook te maken met het feit, dat het hier nog steeds rond het vriespunt is. De kinderen hadden afgelopen vrijdag sneeuwvrij, wat het wintergevoel natuurlijk wel versterkt.

En de natte sneeuwbuien waar ik in fietste afgelopen woensdag ( je hebt wat over voor een training he) deed de zomer verder weg lijken dan ooit.

Maar weet je wat ik het aller vervelendste vind? We hebben twee dagen mooi weer gehad. En dan heb heb ik het over 21 (!!) graden, zonnetje erbij, zo'n zachte bries die over de weilanden gleed. In dat weer fietste ik ook. Veel te warm gekleed, want op zo'n omschakeling had ik niet gerekend.  De thermometer gaf wel 21 graden aan, maar ( blond, ik weet het) ik geloofde dat niet zo erg. De korte broek was wel aan, maar twee wollen shirts met lange mouwen en een ragenjack eroverheen was misschien toch wel te veel, samen met mijn warme hemd en handschoenen aan.

En het gekke is, als je dan twee dagen in dat heerlijke weer leeft, heb je het idee, dat de zomer DUS begonnen is . En ja, ik ken die uitdrukking over die zwaluwen ook wel, maar dta is in NL en niet hier in NZ.

Dacht ik.

Dus nu kijk ik weer naar de besneeuwde bergtoppen van de Blue Mountains, het vuur is weer aan, de Long Johns  die ik met veel enthousiasme in een doos had gegooid liggen nu weer bovenop in de la en mijn winterjas hangt te drogen na een dag vol regen.
Volgens vrienden die boeren zijn, hebben we wel ene uitzonderlijke natte winter achter de rug. Maar ja, net zoals iedereen ons afgelopen zomer verzekerde dat zo'n slechte somer uitzonderlijk was.... daar hebben we dus niets aan. Je doet het met het weer dat er is en je hoopt maar, dat het snel beter wordt. Maar dan wel het liefst iets langer dan twee dagen. Want dit voelde een beetje als het ruiken aan een heerlijke, warme appeltaart die net uit de oven komt en die dan hoppa! De vuilnisbak ingaat. Je kijkt ernaar, beseft dat je enorm hebt genoten van de geur en dan komt de realiteit, dat een andere taart nog heel lang op zich laat wachten.

Kijk, ik blijf toch een Nederlandse: gewoon even lekker zeuren over het weer!

Want dat er nu eindelijk bergen sneeuw ligt in de wintersportgebieden twee uur hiervandaan, daar hoor je me niet over. En dat de ijsbaan weer open is, net als het gerenoveerde zwembad in Gore, daar ben ik ook stil over.
Of dat ik bezig ben met een leuke Kiwi naam voor bokkepootjes, omdat iedereen ze heerlijk vindt maar echt geen idee heeft hoe je in hemelsnaam de naam van de koekjes moet uitspreken, daar hoor je me ook niet over.
Misschien kan ik iedereen eens filmen die het probeert. Een bokkepootje voorhouden en als ze de naam zeggen, dan mogen ze hem hebben. Dat gaat een hit worden op youtube!
En dan denk ik meteen niet meer zo erg aan het slechte weer....

Wereldberoemder in Tapanui (Marja)

Dat mijn columns worden gelezen dan een groter publiek dan alleen mijn vriendinnen wist ik wel. En dat de groep lezers van dit blog ook wat verder reikt dan onze familie en kennissen was ook geen geheim.

Maar ik  ben kennelijk interessanter dan ik dacht. (  Voordat je iets zegt: ja , ik ben een vrouw. En ja, ook blond.)

Fons had iemand op het spreekuur, die mijn blog had gelezen. In het Engels! Kennelijk was datgene wat ik te melden had zo interessant, dat het door een vertaalmachine gehaald moest worden, zodat de inhoud zich kon ontvouwen aan deze nieuwe aanwinst.

Ik had hier in eerste instantie wel een dubbel gevoel over. Want om voor een onbekend publiek te schrijven voelt anders, dan dat iemand uit het dorp hier weet, dat ik 12 uur te vroeg op het 10-minuten gesprek zat.
En toen bedacht ik me, dat dat soort acties waarschijnlijk juist als een trein het dorp hier rondgaan. Privacy is een zeer overschat idee hier .

Ik vroeg me alleen wel af, hoe die persoon op mijn blog is gekomen. Want met Nederlandse zoektermen kom je een heel eind, maar dat hebben de meeste kiwi's hier niet als eerste taal.  Pas een dag of wat later realiseerde ik me ( ja, ik zei het al: blond), dat als je mijn naam gewoon googled, je helemaal geen Engelse of Nederlandse zoektermen nodig hebt.
Ik vermoed dus nu, dat iemand mijn naam heeft gegoogled. Niet dis van Fons, maar de mijne.

Nu ben ik dus op mijn beurt weer reuze nieuwsgierug , wie dat is geweest. Want ik wil wel weten, waarom die persoon mijn naam is gaan googlen. Misschien is het een man ( waarschijnlijk een boer, want die zijn hier in de meerderheid), die mij ergens heeft gezien en enorm van mij gecharmeerd is geraakt. Op zich heel begrijpelijk natuurlijk, want  als ik niet per ongeluk mijn koffie uit mijn handen laat vallen in een cafe of iets probeer te vertellen net nadat ik een hap koek heb genomen, kan ik heel charmant overkomen.

Of misschien is het een vrouw die wilde weten, of dat verhaal van die eigen bakkerij in NL waar is. omdat ze bijvoorbeeld mijn recept wilde hebben van mijn bokkepootjes en dacht, dat zoiets wel op de site te zien zou zijn.
Of misschien is het wel een moeder van een kind, die enorm benieuwd was naar de achtergrond van de moeder van  het vriendje van haar kind. Misschien is dit wel een standaard check die ze bij alle ouders doet. Gewoon, omdat ze een bezorgde en zeer meelevende ouder is.

Een hele onwaarschijnlijke mogelijkheid is, dat iemand de naam van mijn lieftallige echtgenoot heeft gegoogled (want je wil wel weten wat voor persoon je huisarts is ten slotte), en uiteindelijk uit pure verveling mijn naam dan ook maar heeft meegenomen. En dan ook nog eens per toeval mijn naam goed heeft geschreven, want de Engelse spelling houdt meestal iets in tussen Mia en Maya.

Ik zal er denk ik wel nooit achterkomen, maar ik waan me wel enorm beroemd nu. Misschien moet ik toch maar zo'n mooie zonnebril kopen en een bijpassend sjaaltje erbij. Gewoon, omdat de details belangrijk zijn....

Net ff anders (Marja)

We zitten nu bijna twee jaar in NZ en er zijn steeds minder dingen, die me opvallen. Je went aan het taalgebruik, de uitdrukkingen  en de manier waarop dingen hier werken.

Maar de verschillen zijn er nog steeds en soms kom ik daar weer achter, als ik met andere moeders praat. In NL was ik een verpleegkundige die op de verloskamers werkte. Dus als dingen ingewikkeld werden, kwam er een gynaecoloog bij de bevalling en mocht het nodig zijn, dan deed de gynaecoloog een keizersnede.

Dat is hier niet het geval.

De gynaecologen hier in dit deel van NZ hebben het veel en veel te druk ( dus als er een arts zin heeft om een jaartje hier te komen werken, laat het me dan even weten. Ik kan vast wel wat regelen!).

In NL specialiseren gynaecologen zich door op bijvoorbeeld het gebied van oncologie ( kanker), verloskunde of  vruchtbaarheidsproblemen.

Hier is er gewoon de gynaecoloog. En als je zwanger bent ga je naar de verloskundige. Er werken in het ziekenhuis alleen verpleegkundigen op de kraamafdeling, niet op de verloskamers. Daar werken alleen verloskundigen en als er een keizersnede gedaan moet worden, dan doet de chirurg dat.

Ik keek daar toch een beetje van op. Want in mijn Hollandse ogen klonk dat een beetje als het bakken van een brood dat door een visboer gedaan wordt. Het zal eruitzien als een brood, maar om nou te zeggen dat ik er vertrouwen in zou hebben.......

Als mensen hier naar de huisarts gaan, moeten ze ook betalen na afloop van het consult. En doorverwijzingen kunnen soms wel een jaar op zich laten wachten! En dan moet je als je pech hebt nog twee uur rijden voordat je in het juiste ziekenhuis bent, omdat de specialist geen spreekuuur houdt in het ziekenhuis wat hier dichtbij is.  Bovendien wonen wij in de provincie Otago, maar het ziekenhuis in de provincie Southland is hier dichterbij. En de artsen hebben het druk en verwijzen de patienten van Tapanui graag naar de ander. Je snapt dat het  kastje-muur-principe hier uitgevonden moet zijn.


Voor Fons is dat erg frustrerend. De mensen hier weten niet beter, maar leuk is het niet.

En ikzelf merk er niet zoveel van. Ik bak, regel het huishouden en ga met de jongst naar play centre, waar het juist aangemoedigt wordt door de juf om de kinderen mee te laten doen met messy play. Dan moet je je voorstellen, dat niemand het dara erg vindt, dat kinderen verf in hun haren smeren ( of hun haren schilderen.... is goed voor de motoriek), er wordt driftig gespeeld met een kleurrijke smurrie, gemaakt van maizena en water en  er wordt gekeken wat er gebeurt, als je modder mengt met alles wat er voor handen is. Mijn kind komt soms thuis met allemaal dubieuze substanties in zijn haar, aan zijn handen en tussen zijn tenen. Anders dan in NL? Absoluut! Maar als je eenmaal weet dat die play centre kleren er totaal niet uit zien, dan is het ook wel weer leuk. Kun je zelf je handen in de slijm stoppen en weeer een beetje vies worden zonder meteen te denken aan de spullen die je moet wassen....

Voorproefje (Marja)

Gisteren was het er zomaar ineens: een lente dag! De kou had zich voor eventjes verstopt. 's Morgens liep ik de deur uit met mijn winterjas, om die heel snel na een half uurtje uit te trekken. De zon kwam erbij en 's middags ging de temperatuur omhoog tot 17 (!!) graden!

Jeetje, toen mertke ik wel, dat ik de winters hier toch wel erg lang vind duren. Ik ben niet echt bepaald een fan van de november/decemberperiode in NL  als ik heel eerlijk ben. Een groot deel van mij vind het reuzegezellig, de lampionnen optochten, sinterklaaslekkernijen en de kerstlichtjes, maar als moeder betekent dat voor mij, dat ik vanaf de herfstvakantie met stuiterballen in een huis leef die in januari compleet uitgeteld ziek op de bank liggen, compleet uitgeblust door alle leuke en indrukwekkende dingen die ze hebben meegemaakt. Mijn kinderen geven dan ook de voorkeur om dat door middel van een een of ander gezellig virus uit hun lijf te krijgen, waardoor ik over het algemeen in de kerstvakantie met zieke kinderen in huis zit.

Maar nu is er niets en dat is ook zo saai. Geen lichtjes in de duisternis, geen kerstmuziek in de straten als je in  de schemering om 4 uur je boodschappen doet. Geen taaitaai, tenzij je alles zelf maakt natuurlijk.

Maar nu, heel voorzichtig, merken we, dat het langer licht  begint te worden. Fons komt nu niet meer in complete duisternis thuis en ook als we opstaan en het een mooie dag is, merken we al en verschil. De vogels fluiten hier zomer en winter door, dus daar merk ik niet aan dat de lente eraan komt.

Maar gisteren en vandaag hebben we! Het weekend gaat de temperatuur weer keurig naar beneden ( wederom onder de 10 graden). Want 17 graden voor eind januari ( vergelijk met NL) is natuurlijk wel erg warm.

Straks ga ik heerlijk een stuk fietsen en genieten van het zonnetje. Wel jammer, dat er een weerswaarschuwing is afgegeven , omdat er een stormachtige wind over het zuidereiland blaast op dit moment. Met windstoten van ca 120 km/u moet ik dus mijn route handig uitstippelen: uurtje tegn wind in werken en dan naar huis geblazen worden met de zon in mijn rug.

Zo wordt trainen  voor de Motatapu ineens weer  interessant!

Christchurch (Marja)

Het is alweer even geleden, maar we zijn dus naar Christchurch geweest. Daar zijn we in een auto in ruim zes uur naar toegereden.  Op donderdag heen, pasfoto's maken bij De Pasfotowinkel die volgens de ambassade als enige wist hoe dat moest. En dat bleek ook wel. We kregen twee verschillende maten mee, voor als de computer de ene maat niet zou pakken.

Iedereen wilde wel even poseren voor het blog!

Nadat we de pasfoto's hadden laten maken begon het echt werk. Want een hotel zoeken met behulp van de tomtom is het lastig navigeren, als de helft van de straten niet meer bestaan, gerepareerd worden of afgesloten zijn ten gevolgen van de aardbevingen van 3 jaar geleden.  Maar na een reuzeleuke toeristische tour ( we waren toch al lang onderweg, dat half uurtje ging ook nog wel).

Het hotel waar we in logeerden ( geen vakantiehuisje te vinden) lag in het centrum van Christchurch, zodat we een mooi uitzicht hadden op alle werkzaamheden die er gaande waren.

Vrijdagochtend zijn we naar de ambassade gegaan, maar niet voordat we natuurlijk even een bezoekje hadden gebracht aan een Nederlandse winkel/cafe. Daar hebben we even hagelslag en satesaus ingeslagen. Met als extra kadootje een zak met spekkies.

Natuurlijk klompen in de winkel.

We waren veel te vroeg bij de ambassade, want buiten het centrum was er niets te merken van de gevolgen van de aardbeving. Dus de tomtom  (en wij daarbij) hadden geen moeite om de weg te vinden.

Ziet er officieel uit he....

Na een uurtje stonden we weer buiten. Onze huidige paspoorten doorboord, zodat ze niet meer geldig zijn. De nieuwe paspoorten worden als het goed is met de post opgestuurd. Dat gaat een week of 3 -4 duren. Nu maar heel hard hopen dat we niet onverwacht de behoefte voelen om het land te verlaten , want dan hebben we een probleem.
De mevrouw van de ambassade had nog meer nieuws: deze afdeling gaat volgend jaar dicht! En die van Auckland ook, zodat iedereen in NZ naar Wellington toe moet reizen voor een paspoort. Dat geldt dus ook voor ons, want de kinderen moeten volgend jaar een nieuw paspoort. We gaan nog even bekijken hoe we dat moeten gaan regelen. Maar goed, we hebben nog even de tijd daarvoor.


Al met al een leuk weekend weg. Maar voorlopig niet voor herhaling vatbaar.....

een van de vele gebouwen die in de steigers staan.