We hebben in onze achtertuin een fazant wonen, hardstikke grappig. Ook iets van een wezel denken we (te zien aan de gangen en het jatten van de groenten uit de tuin).
Nu zien wij onszelf toch wel als dierenvrienden.
Maar hier in NZ gaan ze anders om met dieren dan dat wij gewend zijn. Hier worden er geen mooie viaducten gebouwd voor herten of wilde zwijnen, zodat ze veilig kunnen trekken. Nee, hier trekken de echte mannen er op uit om met hun maten te gaan jagen en de herten af te schieten. Dat kan in een echt mannenweekend. Trekken van jagershut naar hut. Wilde herten afschieten, ter plekke de goeie stukken vlees eruithalen (reerug) en weer doorgaan. Moeder doodgeschoten? Dan het jong ook meteen maar, anders overleefd ie het toch niet.
En hoe bereid je je voor op zo'n tocht? Precies, door je in te lezen. Dat kan met boekjes als guns and rifles, de deer hunter, pig stalker en noem maar op. Echt mannenspeeltjes om mannendingen mee te doen.
De vorige keer toen we hier waren, was er in NL door een jager een mus doodgeschoten die domino day zou kunnen verwoesten. Nederland op zijn kop, stond in het nieuws en de jager werd met de dood bedreigd. Hier kregen ze het beeld, dat er in NL dus echt helemaal geen misdaad was, omdat dit als groot nieuws naar buiten werd gebracht.
Ze moesten eens weten......
Een collega van Fons zei heel serieus, dat als die fazant in onze kas zou komen, we eindelijk een geldig excuus zouden hebben, om het beest de kop om te draaien, hahaha.... En toen lachte Fons maar mee.
Ik ben benieuwd hoe die collega zou reageren als hij wist, dat we in Otautau onze eerste muis in huis netjes hadden gevangen en op het lege perceel naast ons vrij hadden gelaten in de naiviteit, dat hij niet meer terug zou komen. We hadden hem nog net niet laten beloven dat hij dat niet meer mocht doen, maar het scheelde bijna niets kan ik je zeggen. Maar na diverse keutels en sporen, waren de vallen snel gezet (en die hebben we ook horen klappen.... de eerste keer voelt dat heel gemeen).
Je kunt ook vast wel vallen kopen voor de wezel, maar wij hebben ervoor gekozen, om de uitgang dicht te gooien. Maar dat beest bleef die gang maar open maken (duidelijk niet gevoelig voor subtiele wegpesthints), dus Fons heeft het toch maar met grof geschut aangepakt: Eerst heel veel water in de tunnels laten lopen (maar die tunnels waren langer dan dat we aan water kwijt wilden). Daarna steentjes erin en toen wederom dichtgegooid met zand. Zo, dat zal hem leren, hahaha!
En nu maar hopen, dat hij zijn heil bij de buren gaat zoeken.
Want een gezin wezels is misschien toch wel een beetje te veel van het goede hier....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten