Een van de eerste fundraisers van het jaar was voor kamp. Jaar 5 en 6 gaat dit jaar naar teapot Valley, vlakbij Nelson.
Ze gaan met de bus heen, drie nachtjes slapen en weer terug naar huis. Omdat de groep te groot is voor de accommodatie, gaan ze in twee groepen. Dat houdt in , dat mijn meiden een week na elkaar weg zullen zijn.
Maar goed, er moest eerst nog geld verdiend worden. De ouders werd gevraagd om iets te bakken voor morning tea; alles zou verkocht worden voor de prijs van 50 cent tot 2 dollar. Ik had aangeboden om te helpen.
Op de afgesproken tijd was ik in de keuken van de grote hal, waar een mierzoete luch me tegemoet kwam. En toen, toen zag ik echt een enorme hoeveelheid aan ijscontainers gevuld met baksels, schalen met cake, popcorn zakjes, muffins, koekjes, slices, fudge, taart, chips en meer, veel meer. Alles stond opgetsapeld op de twee lange aanrechten die er in de keuken zijn.
In het midden van de hal (die is ongeveer zo groot als een flinke gymzaal) waren er verschillende tafels in een vierkant gezet, met in het midden ruimte voor de ouders en geldkistjes. We stalden alles netjes uit, verdeelden de tafels in secties van 50 cent, 1 dollar en 2 dollar en gingen klaarstaan.
En toen brak de hel los. Meer dan 600 leerlingen die geld (!!) hadden meegekregen en die O My God zelf iets van dat geld mochten kopen om Oh My God op te eten tijdens morning tea (school heeft een health policy, wisten jullie dat al?) kwamen per klas op de tafels afgestormd. Ik stond aan de 1 dollar tafel en had het zweet binnen 5 minuten in straaltjes lang mijn rug lopen. Het leek wel een sprinkhanenplaag! Ik kreeg het gevoel dat ik in drijfzand stond en langzaam verzwolgen werd.....
Ik denk, dat de docenten mijn paniek en dat van de andere ouders hebben gevoeld en gezien, want ze kropen tussen de leerlingen door onder de tafels om ons te helpen. En na amper 25 minuten was het over. De tafels zagen eruit alsof er een feestmaal had gestaan voor mensen die meer dan een maand niet hadden gegeten. De vloer van de zaal was tot mijn verbazing redelijk schoon gebleven, op wat servetten en een paar kruimeltjes na.
Ik heb er een dag een stijve rug van gehad, dat draaien en voorover leunen om te vragen wat wie wilde kopen.
En dit was pas de eerste keer; de helft van de kampgroep heeft nu gebakken, de andere helft volgt over een paar weken. Als ik voor die tijd van de nachtmerries af ben, ga ik er misschien wel voor. Maar dan ga ik een koptelefoon opzetten met daarin zeer rustgevende muziek of een vriendelijke mevrouwenstem, die zegt dat alles goed zal komen en mer er doorheen gaat praten.
Gaat goed komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten