Met de Mahana Run in het vooruitzicht, werd het toch wel tijd om iets aan mijn been-conditie te gaan doen. Want daar schort het toch wel aan, als ik mijn tijd wil verbeteren. Ik ben nog niet zo lang bezig met hardlopen, maar wil tijdens een run niet te laat aankomen.
Dus ben ik afgelopen zondag met een vriendin voor het eerste de Wither Hills ingegaan. Het begon vrij vlak, maar dat veranderde na een tap- punt. Dat is een punt, waar je water kunt drinken. Je vindt ze overal in de heuvels (handig he!). Omdat er in het gebied allemaal koeien rondlopen, moet je OF hekken openmaken en weer sluiten, OF over de hekken heen klimmen via een soort trappetje. Het was goed dat ik meegenomen werd, want ik had het niet in mijn hoofd gehaald, om zomaar over hekjes te klimmen.
Omdat het de dag ervoor nogal geregend had, waren er stroompjes waar we overheen moesten springen, de wegen waren soms erg glibberig en de combinatie met koeienvlaaien maakte deze track een ware uitdaging kan ik je zeggen: zeker down hill!
Maar wat gaaf was dit! Deze keer heb ik te veel genoten van het uitzicht om te denken aan foto's maken, maar die houden jullie te goed. Wauw!
Het is denk ik bijna net zo mooi als een rondje rennen door de duinen bij Heemskerk... denk ik.... alleen was de klim steiler , de heuvels hoger en zijn er meer bomen en beekjes. En daarmee het gevoel van overwinning (iets in de zin van: gered en ik leef nog!) ook wat intenser.
Ik loop hard met Endomondo: dat is een app voor op je telefoon (maar ook zeker gewoon via de pc/mac in te schrijven). Het is een soort facebook voor gekken zoals wij. En het allerleukste is, dat je elkaar tijdens het sporten (wandelen, hardlopen, fietsen etc) een peptalk kan geven. En aangezien er mensen in NL heel laat gingen slapen, kon ik tijdens het lopen genieten van peptalks uit NL en NZ. En dat gaf me wel vleugels!
Dus ik snap manlief nu helemaal toen hij schreef, dat hij zich King van de Hills voelde... ik voel met hem mee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten