Marlborough run (Marja)

Vanmorgen om 7.30 uur was het zo ver: met startnummer 2067 op mijn shirt gespeld stond ik klaar om te gaan starten met mijn 10 km run. Ik wist dat er geen pr in zou zitten vanwege de heuvel die er in het parcours zit (gewone weg, alles asfalt, maar toch.... een steile heuvel remt toch af).
Ik had al vaker 10 km gelopen en wist ook, dat ik absoluut niet de snelste zou zijn gezien de uitslagen van vorig jaar. Wees eerlijk, 10 km hardlopen in 30 minuten; ga dan een halve marathon lopen!
Maar goed, ik was ruim voor de wekker wakker....zenuwen....enorme zenuwen....

Fris als een hoentje om 7.00 uur...

Ik had gehoord, dat het helpt om iemand op te zoeken die ietsje sneller rent dan jijzelf. Dat had ik in mijn oren geknoopt, dus ik vond al snel iemand bij wie ik kon aanhaken. Maar die besloot opeens, om een stuk te gaan wandelen! Nu waren er niet zoveel deelnemers, dat ik gewoon een ander groepje kond vinden. Het duurde ook even, voordat ik in mijn ritme kwam. Er was ook zoveel te zien! Geen toeschouwers langs de kant van de weg, maar bijvoorbeeld wel iemand die bij het waterpunt op 5 km een doedelzak aan het bespelen was (het is mij tot nu toe geheel een raadsel wat een doedelzakspeler daar te zoeken had, maar goed.... dit is NZ he...). Ik had dorst en al heel vaak op tv gezien, dat die sporters een bekertje water naar binnen goten tijdens het lopen en dan het bekertje weggooide. Dat deed ik dus ook. Althans, dat was de bedoeling.... maar als je al door je mond aan het ademen bent omdat het rennen al moeite kost, dan gaat drinken tijdens het hardlopen ook niet. Ik verslikte me en driekwart van het water belandde over mijn shirt en gezicht (dat was wel lekker, maar niet de bedoeling). De organisatie had gevraagd, of de bekertjes aub in de afvalbakken gegooid konden worden dus dat deed vrijwel iedereen.

Het laatste stukje renden de deelnemers door de wijngaard en na 1:06:06 rende ik over de finish. Ik ben als 89e geeindigd van de vrouwen (144 deelneemsters in totaal) op de 10 km.

Finish in zicht en nog steeds lachen!

En nu heb ik toch wel de smaak te pakken.... er ligt een trainings schema klaar en als alles gaat zoals ik hoop, rennen Fons en ik in mei 2013 de halve marathon van Saint Clair, dwars door de wijngaarden heen.... we zoeken alleen nog iemand die die dag kan en wil oppassen op 4 schatjes van kinderen....

Met de echtgenotes van de mannen die de Molesworth hebben gerend: Daan en Jan