loslaten (Marja)

We hebben een mooie, grote tuin. Aan de ene kant is de oprijlaan naar het huis, wat halverwege met een hek afgesloten kan worden. Je zit beschut voor t verkeer. Op t grote veld achter kun je tussen de bomen door de tuin van de achterburen zien.
Aan de zijkant van het huis is een tweede oprijlaan, die aan de zijtuin ligt, die vrij open is. Dat houdt in, dat iedereen van de weg dat stuk tuin kan zien, inclusief het zwembad met de eventuele zwemmers. Niet zo beschut voor de wind ook.

NU hadden we nog een tent meegenomen uit NL, die we voor de lol in de zijtuin hadden opgezet. Lachen met zijn allen!
De oudste wilde er graag een nachtje in slapen. Maar omdat we maar een slaapzak hadden, moest ik nog even regelen dat we er eentje konden lenen. Niet nodig , zei ze, want ik slaap er alleen.
...
O.
Dus 's avonds ging ze alleen vrolijk naar haar tent. Wij hadden in huis een lampje branden, zijdeur open gelaten (maar dan wel weer de voordeur op slot gedaan...logica is soms ver te zoeken bij mij..).
Man man , wat heb ik beroerd geslapen! Want hoewel het niet echt een drukke weg is, had ik opeens toch heel erg het gevoel, dat er toch wel veel mensen langsreden die die tent konden zien (die er dus al even stond). En wat nou als de rits vast zou blijven zitten? Of als de deur niet open zou gaan (zal ik toch maar even checken of ik de deur niet op slot had gedaan?)

Weet je, ik vind moeder zijn fantastisch. Maar ik vind ook, dat het met echt jaren van mijn leven kost. En ik ben ook van mening, dat de natuurlijke groei anders moet: ik ben ze zat en dan gaan ze zich zelfstandig gedragen. Niet iets van: he mam, ik ga nu ff zelfstandig doen, en dat ik dan alleen in de keuken sta met versgesmeerde boterhammetjes en een kopje thee.

En ergens weet ik wel, dat het zo moet gaan, maar ik moest wel even een knop omzetten. En dochterlief heeft heerlijk geslapen (wel een beetje kort, gezien het tijdstip waarop we nog licht in de tent zagen branden). Ze wilde meteen nog wel een nachtje!

hoe werken die ritsen ook al weer?

klaar voor de nacht!

Die trok ik echt even niet, maar komende nacht mag ze weer. Schijnt goed te zijn he, loslaten... En dit is nog maar logeren in de tuin....dat belooft nog wat!

Beessies (Marja)

De laatste dagen horen we overdag veel krekels tsjirpen. Althans, ik met mijn stadse verstand ging er tot nu toe van uit, dat het krekels zijn. Vandaag zagen we er eentje op een boom (groot!) en nadat Fons hem heeft gevangen, konden we op internet opzoeken wat er nu precies bij ons op tafel stond (veilig onder een glas).
 En wat blijkt? Het is een cicada. Maakt veel herrie overdag in de zomer er ziet er zo uit:

Juist ja... kan 40 mm lang worden

Maar op deze site (ook wel leuk om eens te kijken: new zealand bugs ) kwamen we meerdere diertjes tegen. Ik dacht altijd, dat de enige spin waar we bang voor moesten zijn de white tail spider was, maar er zijn meerdere van die leuke diertjes. Bij een van de andere spinnen stond: giftig. Antigif ligt in het ziekenhuis..... handig om te weten. Ergens is het wel logisch: waar veel vogels leven, zal er ook veel voer zijn voor die diertjes. Fruit wisten we al, insecten klinkt ook logisch, maar niet over nagedacht.
Dit exemplaar leeft hier ook, ooit van gehoord?

Giant weta heet ie....

Ik kan nou niet bepaald zeggen , dat ik hier warm van wordt. Hij schijnt alleen op kleine eilandjes bij de kust voor te komen en ongevaarlijk te zijn.... Toch weet ik niet wat ik zou doen als er zo'n beest ineens op mijn schouder zou gaan zitten, of nog erger, op mijn hoofd.... Ik heb een foto gezien, waarop ze hem wortel voeren. Wortel!! Alsof je je konijn eten geeft! En dan heb ik het niet over jonge peentjes....Ondanks de voordelen van niet verharen enzo, denk ik niet, dat dit ooit een huisdier gaat worden.

sandfly

 

 

 

Dit diertje vinden we het meest vervelend hier: de sand fly. Zoemt niet , dus de nachten zijn heerlijk, maar de beten geven je echt een week of wat jeukplezier. En hij is klein: ietsje groter dan een fruitvliegje! Dit is een foto van een pink met een sand fly erop...
 Maar goed, je went eraan denk ik....toch maar eens een extra grote en kleine mepper aanschaffen voor het geval dat...

Raft Race (Marja)

Ik luister regelmatig naar de radio. OMdat die mensen hier erg snel praten en ik met mijn vertaling altijd wat achter loop, mis ik soms stukjes van het nieuws. Dan bedenk ik me wat er gezegd zal zijn, waardoor ik soms met nieuws rondloop wat niet helemaal hetzelfde is als wat er verteld is.

Zo reed ik van de week terug van het hardlopen in de heuvels en begreep, dat er een raftrace gehouden werd langs de rivier, maar dat mensen iets moesten meenemen wat op een raft leek, omdat er op de banks geracet zou worden . Huh? De banks zijn de oevers, maar was het dan wel een raftrace? Of had raft nog een betekenis waar ik niets van af wist?

Ik deed het nieuwtje al af als iets, wat in mijn hoofd keurig tot een niet-kloppend verhaal was gemaakt, toen ik een berichtje in de krant las. De kop luidde: Raft race run aground.
Dus toch...
En wat bleek: voor het eerst in de geschiedenis is het peil van de rivier te laag om er de jaarlijkse raft race in te houden. Nu kun je de race afzeggen, maar omdat de organisatoren geinspireerd waren door een "dry boat race" die  in Alice Spings , Australie gehouden was, besloten ze dat hier dan ook maar te doen.

Dus alle deelnemers nemen hun raft mee en gaan er mee rennen over de oevers van de rivier. Hij wordt aanstaande zondag om 14.00 gehouden. Als we er zijn , maken we foto's (tenzij het toestel weer veilig opgeborgen ergens anders ligt) en die laten we jullie zien! De mensen hier zien er in ieder geval de humor wel van in.

Ik weet nog, dat in NL er ouders echt compleet van de kook waren (en dan zeg ik het echt heel netjes), omdat er op het laatste moment werd besloten om een sportdag niet door te laten gaan vanwege het slechte weer. Ik denk, dat als de gymleraal had voorgesteld om er een modderdagje van te maken, het echt niet in goede aarde was gevallen....

Wereldnieuws (Marja)

Dat nieuws de hele wereld over gaat als het met interessant genoeg is, werd me deze week weer eens helder. IN NL is er ene programma "proefkonijnen". Daarin hebben de twee presentatoren vorig seizoen elkaars vlees gegeten en dit jaar hebben Dennis en Valerio dmv electroden wel twee uur lang weeen gehad. Voor de mensen die het gemist hebben:

En dat was zo bijzonder, dat het hier ook in het nieuws was:

Dat was in NL.

Hier in NZ kwam er een rijke man in het nieuws, omdat hij van alle katten hier in NZ af wil.
Volgens hem zijn er native vogels uitgestorven door deze rotbeesten.
Nu leven hier wel veel katten en vogels, maar de vogels leven meestal hoog in de bomen, waar de katten niet snel komen. De wezels en familie hier klimmen sneller in de bomen en vangen meer vogels dan de katten doen, maar daar heeft deze rijke man en filantroop waarschijnlijk niet zo erg bij stilgestaan. Het nieuws zoemt hier dan ook wel rond in NZ. Want als iemand ineens je poes wil neerschieten (die iedere winter zo handig de muizen uit huis weghoudt), wordt het allemaal wel egr persoonlijk.

Ook de man die in NL in een container was gedoken om zijn staatslot terug te halen, is hier in het nieuws geweest.

In NL hebben jullie waarschijnlijk niet meegekregen, dat we hier een spionagebasis hebben. Dat kan ook niet, want dat is topgeheim en zoiets lekken de Nieuw-Zeelanders niet uit.
 Die weten wel welke informatie ze moeten uitlekken om serieus genomen te worden....

Stationary (Marja)

Vandaag heb ik met de kinderen samen de spullen voor school gehaald. Hier in Blenheim (ik weet niet, of het overal zo is), moeten de kinderen hun schriften en schrijfgerei zelf kopen. Omdat ik geen flauw idee had , hoe dat hier werkte, heb ik alles via school gehaald. Per bouw waren er verschillende dozen met daarin pennen (zwart, groen en rood), kleurtjes, whiteboard markers, lineaal, potloden, puntenslijper, gummen, lijm, permanente marker en schriften van verschillende formaten.
Ik had via school ook makkelijke kaften gekocht. Die schuif je als een hoesje om de schriften met slappe kaften heen, ideaal!  Een uurtje later bevonden we ons op de vloer van de huiskamer, in een complete chaos van schriften, kaften, rugtassen, etuis, lege dozen en meer... Alle spullen moesten voorzien worden van een eigen naam om te voorkomen dat spullen zoek raken op school (maar mijn gezonde verstand en diverse moeders hadden al gezegd dat het nutteloos was: pennen, gummen en potloden hebben nu eenmaal de neiging om weg te lopen, zoek te raken en kapot te gaan...)

In de krant stond ook een stukje over het begin van de school: verschillende winkels stunten met de prijzen voor stationary, dus het loont de moeite om rond te kijken en je spullen uit verschillende winkels te halen. De andere winkels daarentegen wisten te melden, dat het veel rustiger was dan anders. Omdat veel mensen hier weinig geld hebben, is 40 dollar per kind aan schoolspullen echt een mega bedrag. Want niet alleen die spullen worden gekocht, maar ook het jaarabbonnement op mathletics kost 40 dollar.... dat tikt dus erg aan. En omdat geld maar een keer uitgegeven kan worden, merken de andere winkeliers ook, dat de scholen weer gaan beginnen.
Een aantal winkeliers wisten ook te vertellen, dat in de afgelopen jaren er nog leuke dingen werden gekocht. Nu is het vooral de benodigde dingen, niet meer leuke dingen.

Nog anderhalve week... de kinderen hebben er erg veel zin in en kunnen niet wachten tot ze weer gaan beginnen. Ikzelf vind het toch wel gezellig zo, lekker thuis met zijn allen, beetje luieren, beetje zwemmen.....Wat denk ik ook meetelt, is dat als de school weer begint, dat het een beetje het einde van de zomer inluidt. De dagen worden al korter, dat merken we al.
En ik weet nog heel erg goed, hoe ontzettend koud we het hadden toen we hier net waren....brrr..... en dat is nu net iets, waar ik nog even (heeel lang dus!) geen zin in heb. Maar aangezien ik het waarschijnlijk toch niet kan veranderen, moet ik binnenkort maar eens op zoek gaan naar dat thermische ondergoed....

Tis voorbij, maar nog niet helemaal.... (Marja)

Maandag is Fons weer aan het werk gegaan. Twee weken van luieren, op stap gaan, zwemmen, hardlopen en verplicht niets doen (door een geknakte enkel, maar dat is een ander verhaal); ze zijn voorbij!
En hoewel de kinderen nog vrij zijn, zit er wel weer een ritme in: als Fons opstaat, gaan wij er ook uit. Nu is dat pas om 8.00 uur, maar toch...
Het is voor mij amper te bevatten dat de tijd zo snel gaat: we zijn hier al weer bijna 5 maanden.
De dagen beginnen korter te worden (niet zo heel erg, maar als we 's avonds willen hardlopen, merken we het toch...). Het weer is heerlijk, dus we hebben nog wel een echt vakantie gevoel.
En er is een pakketje onderweg! Ik voel me helemaal bijna jarig. Ik weet dat er iets komt, maar wat het precies is en wanneer de bezorger het hier komt afleveren, is een vraag. En dat maakt het zo leuk!
Net als het krijgen van echte post. In NL kwamen we om in de rekeningen, beroepspost, lidmaatschapspost, maar hier hebben we niet zo veel. Dus als we dan de afstand lopen naar de brievenbus, die aan het eind van de oprijlaan staat (of begin, net waar je bent), dan bouwt de spanning zich op. Zit er post voor ons in, of voor de eigenaren, of voor de vorige huurders... We hebben wel veel huis aan huis bladen en kranten, maar echte post is wat anders. En leuk!
Als een van de kinderen gaat kijken, is de opwinding als we post hebben nog veel groter; het lijkt bijna op kerst, maar dan in de zomer, in het klein, zonder kerstboom en maar een envelop in plaat van kadootjes.... maar verder is het precies hetzelfde. ( ik weet eigenlijk niet zo goed waarom deze vergelijking in mijn hoofd sprong nu ik het zo opschrijf, maar het klonk goed toen ik het bedacht in mijn hoofd).
De kinderen gaan over twee weken weer naar school en hebben er erg veel zin in. En dat vind ik ene goed teken. De uniformen gaan binnenkort weer eens opgesnord worden en we kunnen vanaf morgen al de schrijfspullen halen. Dus de pennen, potloden, schriften en kaften kunnen weer betaald worden en we kunnen aan de bak met kaften.... daar heb ik in NL wel een beetje ervaring mee opgedaan, dus dat gaat wel lukken denk ik!

Skyfall (Marja)

Toen Fons met zijn vader in september over Blenheim vloog,  zagen ze twee enorme bollen. Na wat heen en weer gevraag bleken het twee satelieten te zijn. De bollen zijn een soort ballonnen die de satelieten beschermen.
Tot zover dan. Maar vandaag stond er in de krant, dat er geprotesteerd werd bij Blenheim, omdat mensen willen, dat de Waihopai Spy Base gesloten wordt. Wat?
Een spionage basis? Een spionage basis waarvan mensen weten dat het een spionage basis is? Een Amerikaanse Spionage Basis hier in NZ? In Blenheim? Die twee zeer onopvallende, witte bollen in de wijnvelden zijn onderdeel van een geavanceerd spionage gebeuren? Serieus!

Het wordt nog leuker; dit protest is een jaarlijks terugkomens evenement. Er zijn sprekers, er wordt een poging gedaan om een brief aan de manager te geven. In die brief staat, dat er bekend gemaakt moet worden van wie alle gegevens bekeken wordt. Alle email, telefoon, internetgebruik, noem maar op; wordt allemaal in de gaten gehouden. Een paar jaar geleden heeft een actievoerder een van de balonnen lek gestoken: statement gemaakt!

Het schijnt namelijk, dat de Amerikanen op illegale wijze de gegevens van Kim Dotcom heeft bekeken. Ik denk dan met mijn huisvrouwenverstand: dat is toch het idee van spioneren, maar kennelijk denken de NZ daar anders over.
Netjes vragen of het mag dus, anders komen we eens per jaar protesteren.
Met de pakkende leus "no spy Waihopai" hopen de mensen, dat de Amerikanen hun zooitje oppakken en ergens anders James Bond gaan uithangen. En geef ze ongelijk. Films als LOTR, Tintin, King Kong, The Hobbit ed zijn hier allemaal gefilmd, maar een spionagefilm zoals Skyfall  niet..... zegt genoeg ?
Aan de andere kant, misschien is NZ wel DE bakermat van alle spionage ter wereld, juist omdat hier mensen wonen die kiwifruit met schil en al eten....

Hmm.... toch maar de telefoon in de huiskamer leggen als we gaan slapen....wie weet staant wij ook wel op de zwarte lijst!
Oh ja: dat van die bollen mogen jullie natuurlijk niet verder vertellen, want dat is staatsgeheim...sssst...

Als je goed kijkt, zie je achter de politie auto de witte bollen staan

Zo'n demonstratie vergt wat voorbereidingen, maar dan heb je ook wat... Achter de mensen de gehele politiemacht op de benen.... 4 man sterk!

Weer het weer (Marja)

Met twee mensen in huis die twee tot drie keer per week willen hardlopen en warme dagen, is een hardloopschema volgen een ware uitdaging.
Ik loop al een paar weken volgens een hardloopschema van Asics, wat me moet voorbereiden op een halve marathon in mei. Ik ben iets eerder aan het schema begonnen, zodat ik wat speelruimte zou hebben. En met de warme dagen die we hebben gehad, is dat maar goed ook! Vorige week zat het me toch wel dwars, dat ik al een tijd niet had gerend en besloot ik, om diezelfde middag nog te gaan hardlopen. De run zou 8 km zijn, iets wat ik de weken hiervoor ook heb gedaan. Maar tijdens het lopen brak de zon door en bleek het een stuk warmer te zijn dan ik dacht. Harde fohnwind erbij voor het Sahara-gevoel; een bijzondere ervaring kan ik je zeggen. In een hardlooptijdschrift had ik ooit eens gelezen, dat als het warmer wordt, je langzamer moet gaan rennen. Maar dat had ik te laat door.... resultaat: na 5 km heeft Fons me opgehaald met de auto.....ik had mezelf helemaal stuk gelopen.
Vandaag was ik beter voorbereid: temperatuur lager (ca 20 graden, maar met een echt koude wind) en er was wat regen voorspeld. Ideaal om weer eens de heuvels in te gaan!
Even ervoor keek ik nog even op metservice en tot mijn verbazing zag ik, dat er wederom een weesrwaarschuwing uit was gegaan. Hagel dit keer, met stenen van ca 20 mm groot. Er stond nog heel serieus bij, dat hagelstenen van deze grootte oogsten kan verwoesten, net als groentekassen en bomen en struiken.
Hmmmm....wat is de kans? Omdat de ervaring is, dat veel van de buien net langs Blenheim gaan, heb ik de gok genomen. Ik wilde gewoon gaan rennen!
En ik had gelijk: de twee plensbuien die verwacht werden, zijn niet in onze achtertuin gevallen. Maar daar was ik op dat moment niet. Op het moment van de eerste plensbui liep ik langs de heuvels, onbeschut, in de koude wind....en de tweede plensbui begon toen ik het parkeerterrein kon zien, maar nog een paar honderd meter moest rennen. Maar om van het terrein af te komen, moet je hekjes open- en dichtdoen. En dat duurde heel lang deze keer...
Ik was tot op het bot doorweekt van de grote regendruppels (heel blij dat het geen hagel was!!) en koud door de wind.
En toen ik thuis kwam, was er hier geen druppel gevallen.... geen koude wind, geen hagel, niks...
Toch voel ik me na een hete douche een stuk beter dan vorige week, toen ik totaal uitgedroogd thuiskwam.
Heb ik hier wat van geleerd? Nu denk ik van wel, maar de echte test komt als ik het weer eens in mijn hoofd haal om te gaan rennen bij 27 graden (of ben ik dan al te ver gegaan?)

Kaikoura (Marja)

Vandaag zijn we een dagje naar Kaikoura geweest. Voor de mensen thuis: dat is DE plek waar je naar toe gaat als je met dolfijnen wilt zwemmen, walvissen wilt zien vanuit de zee of vanuit de lucht. Maar omdat ons vakantiegeld niet zo lang duurde als de vakantiedagen, gingen wij een alternatief uitje doen: de kinderboerderij. Zo'n 8 km buiten Kaikoura kun je dus naar een adverture park, lavendel velden en fabrieken, en dus ook naar een kinderboerderij. Er waren lama's, konijntjes, kippen, pauw, ganzen, ezels, enorme hangbuikzwijnen, gewone varkens, geiten, pony's en meer. De kinderen kregen een bakje waar droogvoer in zat. Dat konden ze geven aan de dieren. Het fototoestel hadden we voor de zekerheid maar in de auto laten liggen... Al bleek later, dat hij gewoon in de rugtas zat die we mee hadden... maar in de rugtas was hij dus ook veilig ;-)

En natuurlijk zijn we na dat bezoekje naar Kaikoura zelf gegaan, waar we aan zee hebben geluncht en onderweg nog zeeleeuwen hebben gezien met kleintjes! Op de weg terug hebben we nog een tussenstop gemaakt bij The Store, een leuk cafe met een helicopter in de tuin. Wij staan in dit land nergens meer van te kijken, dus een helicopter als trekpleister verbaasde ons niet.  Hij zag en heel goed onderhouden uit; alsof hij zo weg kon vliegen! De deuren stonden open, dus we hebben onze ogen even goed de kost gegeven.

Op weg naar huis kwam de helicopter ons echter voorbij vliegen........waarschijnlijk hadden de piloten gewoon even geluncht daar.... toch weer verrast geworden!
De weg van Kaikoura naar Blenheim hadden we hiervoor nog maar een keer eerder gereden: dat was op de dag van aankomst in NZ. En eerlijk gezegd, was er niet  veel van blijven hangen. Wel, dat die weg eindeloos duurde... voor mijn gevoel wel 3 uur .Terwijl het "maar" anderhalf uur rijden is.

Wither Hills (Marja)

Op ongeveer 5 km  van ons huis is het Wither Hills Farm park. Dat zijn een aantal flinke heuvels, waar mensen kunnen wandelen, hardlopen of moutain biken. Het is een boerderij waar je overheen gaat. Geen honden toegestaan en je hebt een grote kans, dat je tussen de koeien en schapen doorgaat (inclusief de dingen die ze achterlaten zeg maar). Fons heeft al Mount Vernon beklommen, de upper Quail Track en nog meer routes. Ik heb vorige week voor het eerste de upper Quail gewandeld (wel in mijn hardloop klerer, want we voelden ons heel wat toen we net begonnen....).
De Lower Quail Track rennen Fons en ik regelmatig. Ik loop een stukje, omdat het me te steil is....  Het is een rondje van 5,7 km en er zit een klim in van 150 m. Nu weet ik niet uit mijn hoofd hoe hoog de duinen bij Egmond zijn, maar ik vermoed, dat dit een tikkeltje hoger is.
(Volgens wiki is de hoogste heuvel in Noord-Holland de Schoorlse Nok met een hoogte van 57,0 meter, vers opgezocht!)
Afgelopen week heb ik met de oudste dat rondje gewandeld. Eigenlijk willen we hem een keertje met zijn zessen lopen, dus dit was een voorproefje. Want als we nog niet eens halverwege te horen krijgen dat ze het zat zijn, wordt een loopje van anderhalf uur wel erg lang.
Maar goed, we hebben het gedaan. We hebben niet alleen schapen gezien, maar ook de Quails, konijntjes, roofvogels en een koe of wat!
En we hebben het binnen anderhalf uur gelopen. Nu kan het er mee te maken hebben, dat er donkere wolken aankwamen en ik een beetje begon te jagen. Volgens dochterlief kwam het door het mintie snoepje dat ze halverwegen kreeg. En ze was er van overtuigd, dat de rest dit ook mee kon lopen, als we TWEE snoepjes mee zouden nemen voor onderweg. Tsja, als zij het zegt.....
Deze week zou het iets koeler worden, dus dan gaan we denk ik de gok nemen!

Druk aan het klimmen

Even uitrusten

... en dan weer naar beneden! Daar ligt Blenheim

Uitzicht...

Meer uitzicht.....

Tussen de schapen door; links de regenbui (was achteraf maar een spatje)

Zoiets dus.....

Thuiswedstrijd (Marja)

Vandaag zou het wederom een warme dag worden. Met wat hoge bewolking. Een ideale dag dus , om.... met het treintje van Blenheim te gaan! Twee keer per maand op zondag en in de vakantie iedere dag, is er een treintje dat door Blenheim gaat.  En vanmiddag hebben we er met zijn zessen ingezeten: helemaal leuk! En natuurlijk hebben we weer foto's gemaakt. Dit keer met de telefoon  en niet met ons mooie fototoestel, want die hadden we op een veilig plek thuis opgeborgen (stel je voor dat ie stuk gaat ten slotte... en je wilt ook niet, dat hij te snel slijt...). Hoewel de kwaliteit niet echt super is, krijg je wel een beetje een indruk denk ik!

Maar goed, kijk mee en geniet!

Dit is een museumstuk: alles meer dan 100 jaar draagt die naam...

Langs de opgedroogde rivier richting het centrum

En... we waren niet de enige!

Door een ander deel, langs een rivier waar nog wel water stroomt

Normaal gesproken stroomt hier dus water

Add caption

Cafe Raupo, tussen de palmbomen: aanrader! Bij de P-a-l-m-b-o-m-e-n. dus.. want die groeien hier gewoon

Achter zijn de Wither Hills, waar we regelmatig te vinden zijn

Add caption

Mooie luchten!

Gezelligheid (Marja)

Een goed Engels woord voor gezellig is er niet echt volgens mij. Cosi (knus) komt er echter dicht bij in de buurt. Gisteren hadden we zomaar ineens zo'n dag.
De ochtend begon zoals de afgelopen dagen wel meer het geval was geweest: aankleden, ontbijten , tanden poetsen, zonnebrand op. We gingen eerst naar het luchtvaartmuseum en zijn daarna naarde Honey Company geweest, wat hier achter in de heuvels ligt. Wat een waanzinnig mooie omgeving zeg! Ik had wel foto's willen maken, ware het niet, dat er wederom een straffe wind stond en ik al moeite had om mijn eigen spullen bij mij te houden ( oh, ja, en iets met ook de kinderen en zo...).
We hebben in het piepkleine winkeltje allemaal soorten honing geproefd. Maar daarover  later meer.
En toen we thuis zaten aan de thee, overviel het gevoel ons gewoon ineens.
Gezelligheid! Knusheid! Dat gevoel wat je inde winter hebt, met de kaarsjes aan enzo.... ineens was het helemaal in NZ!
Maar wat had er nu voor gezorgd, dat wij met dit gelukzaligmakende gevoel aan tafel zaten?
En na even nadenken wisten we het: de regen.
Na weken van droogte, wind, meer zon, stormen en hete fohnwinden, was en nu een windstilte met regen...

Omdat hier de daken allemaal over de huizen heen hangen, blijven de ramen lang schoon en vaak droog als het regent en niet te veel wind staat ( hier de stem van een gelukkige huisvrouw: het scheelt ECHT in ramen lappen!).
Nu was het nog warm, dus de ramen stonden open. Er stond geen wind. Door de manier van bouwen (lees: alles begane grond en weinig isolatie) hoorden we de regen gezellig op het (golfplaten)dak kletteren.
Het was zo'n regen die bij het vakantiegevoel hoort. Maar dan de vakantie die je als kind beleefd, niet als je zelf kinderen hebt die dan dus de tent niet uitgaan of de tent helemaal vies maken...
Zo'n vakantiegevoel, dat de weken vrij eindeloos duren en je alles kunt doen wat je wilt en dan NOG heb je weken vrij.....
Dat gevoel had ik, maar dna in een mooi huis met alle gemakken.
Geluk.... dat is denk ik een nog beter woord dan gezellig, denk ik. Puur geluk, en ik had het net uitgepakt!
Maar ik besef me wel, dat dit alleen kon, omdat we al een tijdje op de regen zaten te wachten. Want als ik voor de zoveelste keer doorweekt thuiskwam van school en mijn kleren nog niet eens goed droog waren  als ik ze weer moest halen, was dat "geluk" heel snel vervangen door een woord waar ook een "u" in zit... zo zie je maar, het zijn de kleine dingen die het doen in het leven!

was het maar zo makkelijk!!

Dieven (Marja)

Ik had ze al gezien, vanuit de verte. Een paar keer, niet aldoor. Maar daardoor ik wist dus ook niet, waar ik mee te maken zou krijgen.
En vandaag heb ik de trieste gevolgen van hun diefstal in zijn volle aanwezigheid moeten aanvaarden.
Van alle rijpe perziken, is er niet eentje meer heel.
Eergisteren zag ik ze hangen bij ons in de tuin. We  hadden ze al op de lokale markt gehad en wisten dus, hoe heerlijk ze smaken (ja, ook met schil). Gisteren was ik er niet aan toe gekomen om ze te plukken (dat moet nl met een ladder) en vandaag zijn ze dus allemaal opgegeten. Keurig om de pit heen.
En degene die niet aangevreten zijn, zijn ook nog niet rijp. Het voelde voor mij echt, alsof er allemaal lekker snoepjes afgepakt zijn, wat had ik er de balen over in zeg!
Hier moest een oplossing voor komen, en snel!
Ik zie het niet zitten, om als een malloot door de tuin te rennen  als  een levende vogelverschrikker  als ik eerlijk ben.
Maar dat fruit ziet er zooooo lekker uit! De peren groeien goed, net als de appels (maar daar zijn de wormen ook al dol op, heb ik gezien).
Wat nu? De bomen zijn te groot om er netten overheen te gooien en alle vogels afschieten met een buks zal in het begin echt wel lollig zijn, maar dan zit ik weer met al die stoffelijke overschotten waar we van af moeten. Bovendien ligt het huis van de buurvrouw in de schiet richting en ik heb nog nooit een geweer afgeschoten (geen idee of je met een luchtbucks door enkel glas heen komt, maar met mijn geluk en handigheid moet dat geen enkel probleem zijn)...

Misschien moet ik een tarief bedenken, waarvoor ik de kinderen kan inzetten als vogelverschrikker. De geluidsfactor hebben ze al mee, de bewegingfactor ook. Als ik een schema opstel , dan kunnen ze een hele dag en een deel van de avond wel volmaken. Hmmm.... klinkt als een plan.... en als er dan ook nog eens een keer een vriendinnetje komt spelen, hebben we helemaal ruimte in het rooster. Natuurlijk kunnen we dan niet meer een dagje weg, maar je moet wat over hebben voor ultra biologisch fruit uit eigen tuin, nietwaar? Klinkt als een waterdicht plan zeg ik je!

Vliegtuigen kijken (Marja)

Blenheim heeft twee vliegvelden. Een commercieel vliegveld, waar ook de postvliegtuigen landen en de luchtmacht gebruik van maakt. Het andere vliegveld is kleiner en heet Omaka airport. Daar is een museum met oude vliegtuigen uit de eerste en tweede wereld oorlog. Een aantal van deze vliegtuigen komen uit de prive collectie van Peter Jackson. Sommige vliegtuigen staan midden in een setting, compleet met modder,/sneeuw, poppen, bomen , auto's noem maar op. En die zijn weer gemaakt door de Weta studio's, waar de special effects voor een groot deel zijn gemaakt van de Lord of the Rings films. En die studio staat in Wellington.

Eens per twee jaar is er met pasen een luchtshow, waar een aantal van deze vliegtuigen nog vliegen en stunts worden gedaan. Dat is dit jaar, dus daar gaan we heen!

Het was een mooi museum, erg professioneel en een beetje on-kiwi voor ons idee. We zijn zo gewend geraakt aan de kiwi-vindingrijkheid, dat dit helemaal een beetje vreemd was. En met 4 kinderen rondlopen op een plek, waar de meeste mensen stil zijn, is misschien niet het meest briljante plan geweest van ons. Maar ja, als je het niet probeert.... Volgende uitje wordt weer wat kind vriendelijker!

Dagje uit! (Marja)

Vandaag was de eerste dag van de vakantie van Fons en we zijn meteen maar op pad gegaan. Hier in de Marlborough kun je met dolfijnen zwemmen of gewoon om te kijken. De minimumleeftijd is 8 jaar, maar omdat alles nogal overweldigend is, werd ons verteld, dat een leeftijd van 10 jaar beter is. Dus deze houden we nog even op ons verlanglijstje.

Maar goed, om 8.30 stonden we klaar in Picton, waarvandaan de boot zou vertrekken. De kans was, dat we 4 verschillende soorten dolfijnen zouden kunnen spotten, maar "helaas" hebben we maar een enorme goep met bottlenose dolfijnen gezien. Dat is de enige soort, waarmee gezwommen kan worden. Ze worden tot wel 5 meter groot, dus ik kan me indenken, dat het behoorlijk indrukwekkend is als je in het water ligt en zo'n wild dier komt op je afzwemmen.

Zowel de kinderen als wij hebben een fan-tas-tische ochtend gehad: de zon scheen, er stond een klein windje, we hebben dolfijnen gespot!
Op de terugreis hebben we een touristische route genomen van Picton naar Havelock. Die gaat langs via de heuvels langs de sounds, waardoor je een waanzinnig uitzicht hebt op het water, de baaien waar gezwommen wordt en de mensen hun bootjes/schepen te water  laten.  Zucht.....

Hier onder is een hele, hele kleine selectie van de foto's die we hebben genomen!

Uitzicht op Queen Charlotte Sound

Moeder en kind

Dolfijnen vinden het leuk om in de boeggolven van boten mee te varen

en nog een!

Over Queen Charlotte Drive naar Havelock

Genieten van het uitzicht

Strandje

Zwemmen in het water...

Nou, en dan zou ik zoiets wel willen hebben....

Brandje blussen (Marja)

NZ is groot, en de reddingswerkers kunnen niet overal tegelijk zijn. Wat doe je dan? Dan help je elkaar! Het bootje in onderstaand filmpje was in de brand gevlogen op een meer. De kapitein was in het water gesprongen en door de wind dreef het bootje naar de kant. En zo hebben omstanders geholpen:

Ik krijg hier gewoon een hele grote grijns van..... ik wil ook een boot!

De kiwi (Marja)

Als de mensen in NL vragen of je een kiwi lust, dan doelen ze op het fruit. Hier in NZ hebben ze het over de vogel. We worden dan ook regelmatig verbeterd als we mensen een kiwi(FRUIT) aanbieden.
Ze hebben hier de gele vaiant, met de gladde schil en de groene variant, met de harige schil.
Op zich niet allemaal heel bijzonder, maar ze eten hem hier met schil!

Een van de kinderen kwam thuis met het verhaal, dat een jongetje in de klas de kiwi met schil en al had opgegeten. De harige, groene kiwifruit variant dus. Mijn eerste gedachte was, dat dit in dezelfde categorie viel als het eten van insekten (en het zal wel weer een jongen zijn, misschien een weddenschap  ofzo). Maar ze zei, dat de rest van de klas het heel normaal vond en dat hij dat vaker deed, omdat het gezond was.  Toen nog kon ik niet bevatten , dat iemand vrijwillig dat harige schilletje zou eten.... niet alle kinderen zijn even slim, wie weet lag het daar aan?

Maar toch maar even navraag doen dan bij een van de collega's van Fons. En ja, je kunt kiwiwfruit gewoon eten met schil en al: zowel de groene als de gele variant. Er zitten heel veel  vezels in de schil en die zijn dus heel goed voor je.
Een dag later zijn we aan tafel gaan zitten, met wat  kiwifruit voor ons..... en na heel lang aarzelen, heb ik een hap genomen met schil (dochterlief had inmiddels al driekwart  van de eerste op en ging gestaag door met het laatste stukje). En eigenlijk viel het wel mee! Ik voelden me wel een deelnemer van Expeditie Robinson, die aan de eetproef had meegedaan (en verloren, want mijn dochter was me duidelijk veel  te snel af ).

Ik weet niet, of ik me nog ga wagen aan de schil van de groene...

Volgende etenswaar op de lijst: De Witte Kers. Hier vlakbij is Cherryland, waar je zelf je  eigen kersen kunt plukken. De kersen  worden hier beschouwd als een delicatesse en veel ervan zijn dan ook bestemd voor de export. Maar een groot deel is ook beschikbaar voor het gewone volk in NZ. Ik ben met de kinderen de boomgaard ingegaan en we hebben van de witte kersen geproefd. En ook die vielen erg mee! Ze zijn zelfs lekkerder dan de gewone donkere variant!

erg lekker, een aanrader!

Toch ben ik nu wel even uitgeexperimenteerd wat eten betreft. Vanavond gewoon maar een broodj eten denk ik, met een plakje kaas erop en misschien een tomaatje uit de eigen kas....klinkt ook al heel exotisch ; zeker als je bedenkt, dat de tomaten helemaal uit NZ komen, net als de komkommer ;-)

Survival of the fittest (Marja)

Nu de kinderen vrij hebben van school en Fons nog werkt (een dagje!) ,  was het vandaag Boodschappendag.... Sommige winkels zijn tot 22 uur open, maar dan is het brood op. In het weekend is er soms wel, soms geen brood, dus ik nam vanmorgen het besluit om met zijn vijven het dorp in te gaan, wat zakgeld te spenderen en sushi te halen voor ons vanavond. Dan weer terug naar de auto en met morning tea weer thuis.
Volledig voorbereid (extra eten en drinken mee, luiers, zonnehoeden, zonnebrand (zelfs ik) en de buggy mee) ging ik opgewekt op weg.
Alles liep eigenlijk wel op rolletjes kan ik zeggen: kinderen luisterden redelijk, liepen niet al te ver weg en luisteden. Helaas was de sushi winkel dicht.... dan maar even snel naar de grote supermarkt.

Bij de ingang brak het angstzweet me uit, toen ik me herinnerder hoe het de keer ervoor was gegaan. Omdat een paar extra handen me wel handig leek, had ik een van de kinderen de opdracht gegeven om het karretje te besturen. De jongste telg had inmiddels de benen genomen, de andere twee waren aan het ronddwalen en kwamen me om beurten artikelen brengen die we vast wel nodig hadden (vooral veel roze en anders gekleurde dingen). Toen ik de jongste telg uit het schap met de chips getrokken had (maakt inderdaad leuke geluidjes lieffie), wilde ik hem in het karretje planten. Daar was hij het niet mee eens, en het kind met karretje was een totaal eigen weg gegaan, zodat ik met schreeuwend kind en armen vol boodschappen met een rood, bezweet hoofd door de gangen heen strompelde...
Uiteindelijk gaf ik het op: jongste bij een ander kind gezet (NIET RENNEN) en op zoek naar mijn karretje met bijbehorend kind. Boodschappen erin (nee, we nemen geen blauwe limonade en nee, we hebben  niet nog meer koekjes nodig).
Toen hoorde ik aan de andere kant van de winkel een bekend geschreeuw: een van de andere kinderen deed iets wat niet in de planning lag van de jongst en die ging als een volleerd acteur op de grond een stervende big spelen.....hels kabaal ( toen bedacht ik me, dat het toch wel handig was om de nooduitgang te kennen van de winkel....alleen weg en even rust... paar rollen behang halen met veel plaksel)...
Snel naar de kassa, kind zoek (was buiten aan t wachten) en naar huis.... waar bleek, dat ik de helft van de ingredienten was vergeten. Schone kleren aan (zweet was op allemaal plekken gedropen....).

En nu stond ik er weer voor. Ik haalde diep adem, telde tot tien en ging naar binnen, tissues voor t zweet bij de hand en met ene behoorlijk tempo, zodat  we niet al te lang nodig zouden hebben.

Engeltjes!

Helemaal gezellig gehad daar in de countdown!

Dit geeft mij als moeder weer moed om wat anders te proberen....tjee.... misschien gaan we wel eens... of... ik weet het niet, de wereld ligt weer voor me open!

En dan vraag ik me af wie er hier de meeste medicatie gebruikt.....

Hondeweer (Marja)

Ik schreef al eerder over de wind en de regen die we hier en daar hebben opgevangen. Er zijn wat weerswaarschuwingen geweest en die hebben we ook serieus genomen. Toch hebben we het hier in Blenheim niet echt slecht gehad; ons dak zit nog op het huis, er is geen lekkage en er zijn hier geen bomen omgewaaid. Dat het een paar uur naar het zuiden anders is, werd me duidelijk toen ik de krant las vanmorgen.
Iets meer naar het zuiden heb je waanzinnig mooie wandelroutes, soms van een paar dagen. Je kunt speciale slaapplekken in hutten boeken, want de tracks zijn te lang om in een dag te lopen. Door het onverwachte slechte weer, zaten er 120 mensen vast ergens in een hut op de Milford track (zomervakantie, dus topdrukte). Er was in een dag  tijd meer dan 400 mm (!!)  regen gevallen en de rivieren waren zo woest geworden, dat het niet verantwoord was om die over te steken. Een van de hutten was zelfs overstroomd!
 Ieder jaar worden er mensen verrast door het snel steigen van het water door heftige regenvale, en helaas kan niet iedereen dat navertellen. De natuur is hier nog steeds erg de baas....

Weet je, dat glamping klinkt steeds beter om de vakantie door te brengen ; ik neig zelfs meer naar iets anders wat je hier kunt doen: book-a-bach.... je huurt gewoon het vakantie huisje van iemand anders; inclusief douche, open haard, koelkast, mooi uitzicht, soms zelf met jacuzzi..... laat dat kamperen maar zitten!

Deze groep van 11 kwam met gids terug...dan is je vakantie pas echt verregend!

Pine Valley (Marja)

Er is hier niet zo iets als een Monkey Town in de buurt, dus voor vertier van de kinderen moeten we hier weer opnieuw het wiel uitvinden. Gelukkig wonen er hier meerdere mensen met kinderen, die ons hier een beetje wegwijs maken.

Gisteren zijn we naar Pine Vally gegaan ( pine valley ). Het is een speeltuin in een bos (pine trees/pijnbomen, vandaar de naam denk ik). Je kunt er gewoon heengaan voor de dag, maar je kunt het ook afhuren om er te kamperen. Er zijn slaapplekken, toiletten en douches. Een aantal scholen hier in de buurt gebruiken deze plek als ze op kamp gaan. En als jij als groep het afhuurt, mogen de dagjesmensen er geen gebruik van maken.
Je snapt hem al.... we kwamen er aan, bleek er een bordje boven de ingang te hangen: afgehuurd, dus helaas pindakaas voor de dagjesmensen.
Nu hadden wij de mazzel, dat  we met een collega van Fons gingen en zij kende de familie van school. Dus ze heeft even netjes gevraagd of we er een paar uurtjes mochten spelen.... geen probleem!

En toen bleek, dat het andere gezin absoluut meer ervaring heeft in dagjes uit in NZ dan wij: picknick kleden mee, koelbox met salades, crackers, lekkere dips mee, opklapstoeltjes mee, insectenwerend middel mee (nodig!!!!). Wij stonden daar met onze broodtrommeltjes, te weinig water voor 6 dorstige mensen die druk aan het spelen zijn buiten en onze camera (dat dan weer wel...)

Maar het was een superdag! Even verderop schijnt er nog een mega hoge hangbrug te zijn, maar die bewaren we voor een dag dat het minder waait.

Flying Fox (Marja)

Onze achterburen hebben een acre -tje land over ( dat is ongeveer 4.000 m2) en hebben daar behalve wat schapen, een kabelbaan opgezet. En dan niet zo'n huis-, tuin- en keukenkabelbaan, maar een Kabelbaan... Hier heet dat een flying Fox. Helaas is de kabel te slap om volwassenen te dragen (de buurvrouw had dat zelf uitgetest en had letterlijk op de blaren gezeten), maar oeh, wat had ik daar graag van af gegaan! Met een ladder een hokje in, dan een mega rit naar de ander kant van het landje....super! Ik was echt erg jaloers toen ik ze zag gaan, lachend en gillend... ik wil ook!

Weeeeeeeeeee!!!

Gelukkig gaan we morgen naar Pine Valley. Een van de kinderen is er met school geweest en verzekerde me, dat daar ene flying fox was waar zelfs de juffen op zijn geweest: Yess!!!
Foto's volgen!!

Nieuwe tradities (Marja)

Nederland is een land met een historie en een oude culturele achtergrond. Het geloof is er een van, met de daarbij behorende feesten als pasen, pinksteren, kerst.
Oud en nieuw met de daarbij behorende oliebollen is er ook eentje. Nu heb ik dit jaar geen oliebollenkraam gezien, anders had ik ondanks de hoge temperaturen wel wat gekocht. Maar nu zitten we hier dus zonder vuurwerk (want dat leeft hier echt een stuk minder dan in NL), zonder oudejaarsconference, zonder appelflappen, zonder terugblik van 2012....
Aanhaken op de NZ tradities gaat ook niet echt, want  de blanken zijn hier nog maar 4 generaties en zijn een allegaardje zonder een gezamelijke historie of cultuur ( en die bbq met steak kennen we nu wel).

Wat dan te doen: nieuwe tradities maken of oude NL tradities toch maar in ere herstellen? We hebben gekozen voor het tweede. Na wat surfen op internet kwamen we een traditie tegen , waar we nog niet eerder van wisten, anders hadden we die in NL natuurlijk ook al die jaren meegedaan (echt waar!): de nieuwjaarsduik!
Voor de mensen die het niet kennen: op 1 januari neem je een duik in het water om zo het nieuwe jaar in te luiden. Sommige mensen doen dat in een zwembad, in een jaccuzi, bubbelbad,  rivier of in de zee, maar na ons laatste kampeer avontuur besloten wij het hier dichter bij huis te zoeken; in bad dus!

Helaas bleek ons bad te klein voor ons allen en hebben we de koude wind getrotseerd om bij een  gevoelstemperatuur van amper 20 graden in het zwembad te duiken! Ja, jullie lezen het goed: buiten!
Er moest iemand op de jongste letten en foto's nemen, dus we zijn maar twee keer gesprongen om zo ook voor de overige familieleden een goed 2013 in te luiden.  Na afloop snel weer uit het water, wat warms aantrekken en een kopje hete thee drinken, want het gaat je toch niet in de koude kleren zitten, zo'n duik!
Wat een ontzettend leuke traditie is dit! Volgend jaar gaan we het weer doen; weer of geen weer, want tradities zijn er om in ere gehouden te worden. Nu alleen nog op zoek naar een goede oliebollenkraam; eentje zonder meelwormen het liefst....
Gelukkig nieuw jaar allemaal en we hopen, dat dit een jaar wordt, waarin dromen uitkomen!

echt zoooo koud man!

Gelukkig 2013!!