Het werd veel te snel vrijdag. Dus dag lekker bed, isolatie en mooi uitzicht en op naar ons nieuwe thuis! De rit naar Tapanui was wederom supermooi. En bochtig. En omdat ik aan het rijden was, moeten jullie het helaas zonder foto's doen. Maar deze rit gaan we vaker maken, dus die foto's houden jullie van mij tegoed! Deze rit viel mee, Na twee uur en drie kwartier rijden reden we Tapanui in. En ik was meteen terug in Otautau! Tapanui is een klein dorp met een hechte gemeenschap. Iedereen doet alles hier samen. Zo hebben de mensen hier samen gespaard voor een nieuw gezondheidscentrum. Het heeft 10 jaar geduurd, maar in die 10 jaar hebben ze 1 miljoen dollar weten te verzamelen!
Maar goed, we hebben de auto geparkeerd voor ons nieuwe huis en zijn daarna naar school gelopen, waar we een rondleiding kregen. Tapanui heeft een kleine school met wel 7 lokalen, waarvan er eentje dienst doet als computerlokaal. Alle klassen hebben een interactief whiteboard, ipads en heel veel ruimte om van alles in te doen. Het was de laatste dag voor de vakantie, dus het was een tikkie chaotischer dan normaal. Eerste indruk? Wel ok, maar erg wennen. Maar dat is normaal denk ik. Alle kinderen hebben nu twee weken vakantie (vergelijk het met de kerstvakantie) en daarna begint de tweede helft van het schooljaar. In deze twee weken moeten we nog naar Gore, het dichtsbijzijnde grote dorp, om daar uniformen te halen. Ze hebben hier geen kindy, maar wel een creche, waar je je kind dagdelen kunt brengen. En vanaf 3 jaar heeft ieder kind in NZ recht op 20 uur opvang per week. Gratis en voor niets!
K. staat al op de wachtlijst om er heen te gaan. Tot die tijd ben ik welkom om er met hem op visite te komen, zodat hij lekker kan spelen met andere kindjes. Nu zijn mijn kinderen nooit naar de creche in NL geweest, maar volgens mij doen ze daar niet aan in NL.....
Na de rondleiding op school zijn we naar de praktijk gereden. We kregen daar de sleutels van ons huis en hebben daar gepicknickt. En toen stonden er ineens allemaal mensen op de stoep: de electricien, een lid van de trust, de voorzitter van de trust. We hebben met iedereen een praatje gemaakt, dus we waren pas laat weer op pad naar ons logeeradres.
Wat een drama was dat!
Het was een huis wat dienst doet als bach, maar ik zou dit niemand aaraden ! Op de douche na, die was zalig. Wel jammer, dat je zowat in de wc stond te douchen en dat het douchegordijn tot op mijn knieen reikte, waardoor alles nat werd. De bedden waren zo slecht, dat de jongste telg de halve nacht heeft liggen huilen. We snapten pas waarom, toen we ruilden en Fons in dat bed ging liggen.
De open haard was net niet voldoende om de kamers een beetje door te warmen. En zeker na die geweldige ervaring in Wanaka was dit toch wel een koude douche... Dit was met recht een nacht om nooit te vergeten! Hij komt hoog op mijn lijstje, samen met de standaard geboorte, bruiloft en partijen....
En toen werd het eindelijk zaterdag, de dag van de Grote Verhuiscontainer Met Sterke Mannen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten